လာလည္သူမ်ားသို႔

အခုရက္ပိုင္းမွာ စိတ္ကလည္း ညစ္တစ္တစ္နဲ႔မို႔ ပို႔စ္အသစ္တင္ဖို႔လည္း စိတ္မဝင္စား၊ တင္လိုက္မိရင္လည္ သူတပါးကို ထိခိုက္မည့္ အေရးအသားေတြမ်ားျဖစ္ေနမလားဆိုၿပီး ဘာမွမတင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ စာစီထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးဘဲ။ လွပတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုေတာ့ တင္သင့္ မတင္သင့္ စဥ္းစားေနပါတယ္။ တိုက္ပြဲေတြျပင္းထန္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျငိမ္ေနလိုက္ရင္ ေကာင္မလားလို႔လည္း စဥ္းစားမိပါတယ္။ ပို႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တဲ့အတြက္လာလည္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလညး္ အားနာပါတယ္။ Deleteလုပ္လိုက္တဲပို႔စ္မ်ားအတြက္လည္း အဆင္မေျပ ျဖစ္သြားရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းလို႔ေမးခဲ့ရင္လည္း ျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့ရင္ ထပ္ၿပီးေတာ့ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ ကၽြန္မကို ခ်စ္၍ လာလည္ၾကေသာ၊ မုန္း၍ လာလည္ၾကေသာ သူမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေရးအသားမ်ားဟာ ဘယ္သူကိုမွ ထိခိုက္နစ္နာေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ လံုးဝမရိွပါ... သို႔ေသာ္ ထိုအေၾကာင္အရာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အမိ်ဳးအမည္ မသိေသာ စိတ္ညစ္ျခင္းမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ပါေသာ္ နာလည္ခြင့္လႊတ္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္မွာ wordpress ေျပာင္းဖို႔လုပ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ပို႔စ္အသစ္တင္ဖို႔ အခ်ိန္အနည္းငယ္ခန္႔ ၾကာပါဦးမယ္။ blogspotမွာ အေနၾကာလာေတာ့ နည္းနည္းပ်င္းလာတာလည္းပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲကိုၾကိဳက္တတ္တဲ့စိတ္ကလည္း တခါတေလေတာ့ မေကာင္းျပန္ဘူး။ wordpress လုပ္ရင္ PHP ကိုလည္းသိလာတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ wordpress ေျပာငး္လိုစိတ္ျပင္းျပလာတယ္။ ေနာက္ၿပီး blogspotမွာ theme ေျပာင္းခ်င္ရင္ ဒုကၡနည္းနည္းေရာက္လို႔ပါ။ လွတပတ theme ဆိုရင္ blogspot မွာထက္ wordpress မွာပိုမ်ားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ လိပ္စာ(ဒိုမိန္းနိမ္း) လည္း ေျပာင္လဲမႈရိွႏိုင္ပါတယ္။DNS update ျဖစ္ဖို႕အတြက္ အခ်ိန္ေစာင့္ေနရတာေၾကာင့္ ဘာကိုမွဆက္လုပ္လို႔ မရေသးပါ။

စိတ္ထဲမွာရိွတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို စိတ္ထဲမွာမထားတတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ ဘေလာ့ေပၚမွာ ေရးခ်ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လာလည္တဲ့သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ဆားခ်က္လိုက္တာပါ... :P

ဖတ္မိတာေလးေတြ

ၿငိမ္းခ်မ္းေနတယ္.. ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္… ၾကည္လင္ေနတယ္… ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနတယ္ဆိုရင္ သင္ဟာေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူပါ….

ဘဝမွာ ဘာျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ၾကိဳတင္သိမထားတာ၊ မသိႏိုင္တာကိုက ပိုၿပီးေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္ … ပိုၿပီးေတာ့လည္း ႏိုးၾကားမႈရိွတယ္…

ဘဝရဲ႕အရည္အေသြး ျမင့္မားေစခ်င္ရင္၊ စိတ္ရဲ႕အရည္အေသြးကို ျမင့္မားေအာင္ ၾကိဳးစားမွျဖစ္မယ္.. ဘဝရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို စိတ္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းနဲ႔ပဲ တိုင္းတာသင့္တယ္…

ဘဝကို အႏွစ္သာရအျပည့္နဲ႔ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္ရင္ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ၿပီး ရင့္က်က္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ရင္ အခိ်န္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္းကို သတိေလးနဲ႔ေနလိုက္ပါ …

လူ႔ဘဝမွာ စြန္႔စားရတာနဲ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆို္င္ေက်ာ္လႊားရတာ နဲနဲရိွမွေကာင္းတယ္.. သို႔မဟုတ္ရင္ ဘဝဟာ ပ်င္းစရာေကာင္းေနလိမ့္မယ္…

စြမ္းရည္သတိၱေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္။ အဲဒီလုပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္သတိၱေတြကို မ်ားမ်ားထုတ္သံုးႏိုင္မွ အဲဒီလူဟာ ဘ၀ကို ေက်နပ္မႈရမယ္။

ေမတၱာဆိုတာ သူတစ္ပါးအတြက္ အဟာရျဖစ္သလို… ကိုယ့္အတြက္လည္း အဟာရျဖစ္ပါတယ္ …

ကိုယ့္ကို အမ်ားဆံုး စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္တာဟာ သူမ်ားမဟုတ္ဘူး … ကုိယ့္စိတ္ပါ… ကိုယ္အေတြးပါ… ကိုယ့္သေဘာထားမွားေနလို႔ပါ…

ကိုယ္ဘာကို ခံစားေနရသလဲ ကိုယ့္အၾကိဳက္ဟာ ဘာလဲဆိုတာ သိခ်င္ရင္ တစ္ေယာက္ထဲ အခ်ိန္ယူၿပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာစမ္းစစ္ၾကည့္ရမယ္….

ဘယ္အလုပ္မ်ိဳးလုပ္လုပ္ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ ကိုယ္ရဲ႕အေကာင္းဆံုး အရည္အခ်င္းကို ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ သံုးခြင့္ရတဲ အလုပ္မ်ိဳးျဖစ္သင့္တယ္….

အေဖာ္ေကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္း လိုခ်င္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကပဲ အေဖာ္ေကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ေနလိုက္ပါ..

လူတိုင္းလူတိုင္း ဘဝတစ္ခုလံုးမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေရႊးခ်ယ္မႈေတြ လုပ္ေနရပါတယ္… ေရႊးခ်ယ္တာ ဆံုးျဖတ္တာ မွန္ဖို႔လိုပါတယ္။

စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဟာ အေျခခံက်တဲ့ လြတ္လပ္မႈတစ္မိ်ဳးပါပဲ…

Ways to Beat Stress

For many of us, there is never enough time. There are so many things to do and so little time in which to get them done. Stress is closing in on all of us. Stress is affecting not only the way we work, but also our bodily health. While we cannot make stress go completely away, there are some things we can do to reduce our stress levels and make us happier and more productive. Here are some tips!

Change “I have to…” to “I get to…”
· Even the most miserable of tasks seem easier and less stressful if you get to do them.
· It seems like a reward.
· By removing that feeling that you “have” to do something, you have reduced some pressure and stress.

Keep toys on your desk
· Toys can give you something physical and mental to do and at the same time, helped reduce anxiety.
· A good example would be plastic robots that change their shape depending on which way you turn them. You would be surprised to find that by twisting the robots around, it’s a good way to de-stress!

Write it down
· By putting your thoughts down on paper (or on your computer), you can transfer your emotions from your mind to something more tangible.
· After you are done with the writing, you can crumble up the paper and throw it away. It’s like throwing your troubles away.

Tackle the most stressful tasks first
· As we become more tired, our stress defences go down.
· So it is best to handle the most stressful events when your body is most alert and rested.
Exercise
· You can choose to exercise your thighs when you have been hunched over a desk for too long.
· Getting away from the desk and exercising for just a couple of minutes can reduce stress remarkably.
· If you can get away for a walk, that is even better.
· Think about your pleasant thoughts and not about your problems.

Breathe deeply
· One of the main keys to a healthy body is getting oxygen, which you cannot do if you are slumped over and stressed out.
· Take a few minutes away from your work, close your eyes and breathe deeply and slowly.
· With each outgoing breath, you may find yourself becoming calmer and less worried and stress.

Make yourself at home
· Personalize your workspace.
· Surround yourself with photographs of home, posters from favorite movies or plants and flowers.
· Familiar objects help you to relax.

Drink Orange Juice
· Scientists have discovered that vitamin C can reduce the production of stress hormones.
· Other foods rich in vitamin C include broccoli, tomatoes, strawberries, grapefruit etc.

Sing a song
· Singing relaxes the body and helps you breathe more deeply.
· But if you don’t sing well, save this activity for the shower or you might create more stress for the people around you!

Watch a funny video
· Laughter, like singing, gets more oxygen into your lungs.
· So watch something that really makes you laugh out loud. A great comedy will do the trick here.

Reduce multi-tasking
· The more balls you have in the air, the more stress you will feel.
· Reduce the number of tasks you are juggling and lower your tension and stress.

No matter what kind of work you do, you will experience some form of stress. Do not let it overwhelm you. You can learn to control it.


********************************

Extract from The Straits Times (RECRUIT), Oct 30 2008 Thursday

က်မႏွင့္ မေလးရွားခရီးစဥ္မ်ား

အေရာက္အမ်ားဆံုးနဲ႔ သြားတဲ့အေခါက္တိုင္းမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံဳရတဲ့ ႏိုင္ငံက မေလးရွားႏိုင္ငံဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီခဲ့တဲ့ရံုးပိတ္ရက္ကဘဲ မေလးရွားကို ေရာက္ဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္။ အခုတစ္ၾကိမ္နဲ႔ဆိုရင္ မေလးရွားသြားတာ သံုးေခါက္ရိွသြားၿပီ။ သြားတဲ့အေခါက္တိုင္မွာ အေတြ႔အၾကံဳေပါင္မ်ာစြာနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားစရာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရလို႔ အားလံုးဟာ မွတ္မွတ္ရရေတြပါဘဲ။

ပထမအၾကိမ္ခရီးစဥ္

စလံုးမွာ အလုပ္ရတာမၾကာေသးဘူး.. စလုပ္တဲ့အလုပ္မွာ အဆင္မေျပမႈေတြကအမ်ားၾကီးဘဲ။ တေန႔တေန႔ အလုပ္သြားရမွာကိုေတာင္ေၾကာက္ေနတဲ့အထိဘဲ။ ဒီလိုနဲ႔ provision period အတြင္းမွာဘဲ အလုပ္ရွင္က ကိုယ္႔ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကိုမၾကိဳက္တာနဲ႔ အလုပ္ထြက္ဖို႔ စကားေခၚလာတယ္(ထုတ္တယ္လို႔ေျပာရင္လည္း ေျပာလို႔ရတာေပါ့ေလ ဟီးဟီး)။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အဲ့ဒီမွာ လံုဝမလုပ္ခ်င္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဘဲထြက္မယ္ဆိုၿပီး အလုပ္ကေနထြက္လာလိုက္တယ္။ အလုပ္မရမွာေတြ s-pass ကို cancelလုပ္ရမွာေတြဘာမွ မစဥ္းစာခဲ့ဘူ။ မလုပ္ခ်င္တာတစ္ခုဘဲသိတာနဲ႔ စိတ္လိုလက္ရ ထြက္လာလိုက္တယ္။ s-pass ကို cancel လုပ္ၿပီးေရာ social visit နဲ႔ ဆယ့္ေလးရက္ေလာက္ေနၿပီေတာ့ အလုပ္မရေသးတာေၾကာင့္ မေလးရွားကိုသြားဖို႔လုပ္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ျပန္ဝင္လို႔မရမွာေၾကာင့္ မသြားေစခ်င္ၾကဘူး။ ကိုယ္ကလည္း အရံႈးနဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည့္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သြာမယ္လိုဆံုးျဖတ္ၿပီး stay ကုန္တဲ့ေန႔မွာဘဲ စလံုးကေနထြက္သြားပါတယ္။ စလံုး Immegration ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။ မေလး Immegration ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္းအရစ္ခံရတယ္။ ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပါလဲဆိုၿပီးေပါ့။ ပိုက္ဆံေတြျပလိုက္ေတာ့ ဝင္ခြင့္ရသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ ကြာလာလန္ပူ ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို ေရာက္သြာခဲ့တယ္။ ပူတူးရိုက္ရြယ္ကားကြင္းေရာက္ေတာ့ ဆင္လိုက္ျပီး လာၾကိဳေပးမဲ့ ဦးေလးကိုေစာင့္ရတယ္။ ကိုယ္ကလည္း တခါမွေရာက္ဖူးတဲ့ ကလားတိုင္ျပည္ဆိုေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ဘဲေပါ။ ကာေပၚကဆင္ျပီ ဦေလးကိုမေတြေတာ့ ဟိုဘက္ေရွာက္လိုက္ ဒီဘက္ေလွ်ာက္လိုက္ေပါ့။ Taxi သမားေတြကလည္း တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ၿပီေခၚတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ဖို႔လုပ္ရတယ္။ အေၾကြကလည္းမရိွတာနဲ႔ ကုဒ္တစ္ဘူးဝယ္ျပီး အေၾကြရေအာင္ၾကံေဆာင္လုိ႔ ဖုန္းေခၚၾကည့္တာေပါ့။ ရိွသမွ်အေၾကြေတြသာကုန္သြာတယ္ ဖုန္းကေခၚလို႔မရဘူး။ အေၾကြထပ္လဲေပးဖို႔ ကုဒ္ေရာင္တဲ့ အေဒၚၾကီးကိုေျပာၾကည့္ေတာ့ လဲမေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ စိတ္ညစ္ေနတုန္းဦေလးေရာက္လာလို႔ အဆင္ေျပသြားခဲ့တယ္။ ဦးေလးအိမ္မွာေနတဲ့ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ တေန႔တေန႔ ဘုရားရွစ္ခိုးလိုက္ အဓိ႒ာန္ ပုတီးစိတ္လိုက္နဲ႔ အခ်န္ေတြကုန္တယ္။ ဘယ္ကိုမွလည္းသြားမလည္ခ်င္ဘူးေလ။ တစ္ေယာက္တည္းလည္း သြားမလည္ရဲဘူး။ ဦးေလးကလိုက္ပို႔မယ္ေျပာေတာ့လည္း သြာလည္ဖို႔စိတ္မပါတာနဲ႔ ဘယ္မွမသြားခဲ့ဘူး။ ျပန္ဝင္လို႔မရမွာကိုဘဲ စိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္။ ကိုယ့္လုိဘဲ stay လာေရွာင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စလံုးကို ျပန္ဝင္တာ ေပးမဝင္လို႔ မေလးရွာကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။ ငိုသံပါၾကီးနဲဖုန္ဆက္ၿပီး သူဝင္လို႔မရေၾကာင္းကို ေျပာတယ္။ သူလည္း မေလးရွာကဘဲ ရန္ကုန္ကို ျပန္သြာရတယ္။ သူဝင္လို႔မရဘူးဆိုေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္က်ရင္ေရာ ျပန္ဝင္လို႔ရမွ ရပါမလားဆိုျပီး ပိုၿပီးရင္ပူရတာေပါ့ေလ။မေလးရွာမွာေနတဲ့တစ္ပတ္က တရားစခန္း ဝင္ေနတဲ့အတိုင္းဘဲ။ တေန႔တေန႔ဘုရာရွစ္ခိုးရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီး စလံုးကို ျပန္ဝင္ဖို႔လုပ္တယ္။ ျပန္လာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္းတစ္လမ္းလံုး ဘုရာစာေတြရြတ္လာလိုက္တာ ဂိ်ဳဟိုးကိုေရာက္လာတယ္။ ဝယ္လာတဲ့ကာလက္မွတ္က ဂိ်ဳဟိုးမွာဂိတ္ဆံုးမယ္ဆိုတာကိုမသိဘူး။ ဂိ်ဳဟိုးလည္းေရာက္ေရာ ဂိတ္ဆံုးလို႔လူေတြဆင္းၾကတယ္။ ဒါကိုဘဲ ကိုယ္က မေလး Immigration ေရာက္တာထင္ျပီး passport ေလးကိုင္ျပီး Immigration ဝင္ဖို႔လူေတြေနာက္ကေနလိုက္ေလွ်ာက္သြာတယ္။ ေတာ္ေတာ္သြားျပီးေရာ စိတ္ထဲမွာ သံသယျဖစ္လာတာနဲ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ Immigration မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကားကဂိတ္ဆံုးသြာျပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ ကားဆီကိုျပန္ေျပရတာေပါ့။ ကားသမားက ခရီးေဆာင္အိပ္ၾကီးကို ေရွ႕မွာယူထာလိုက္ေနၿပီ။ ကားသမားကိုေမးေတာ့ သူတို႔ကားက ဂိတ္ဆံုးသြားျပီး စကၤာပူကိုမသြားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ကိုယ္လည္းဘာလုပ္ရမွန္မသိဘဲ သူကိုရစ္ေနလိုက္ေတာ့ သူလည္းမေနႏိုင္တာနဲ႔ စကၤာပူသြားမဲ့ ကာတစ္စီးေပၚတင္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မေလး Immigration ကိုေက်ာ္လို႔ စကၤာပူ Immigration ကိုေရာက္လာပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ၾကီကလည္း စလံုးအိမ္မွာက်န္ခဲ့ေတာ့ booking လက္မွတ္ေလးလုပ္ခိုင္းျပီးယူလာတယ္။ ပိုျပီးအဆင္ေျပေအာင္ဆိုျပီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက form ေတြကို download လုပ္ျပီးအဆင္သင့္ျဖည့္လာၿပီး Immigration ေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္ဖို႔ျပန္ဝင္မွာလည္းေမးေတာ့ ေက်ာင္းတက္မွာဆိုျပီး ေက်ာင္းေရွာက္ဖို႔ form ေတြျပလိုက္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာျခဴျခဴဘဲ တစ္လေနထိုင္ခြင့္တံုးထုေပးလိုက္တယ္။ စကၤာပူထဲလည္းေရာက္ေရာ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာကို ျပန္ေရာက္သလိုခံစားရတယ္။ ဘုရားကု ကုထားတာလည္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။ စလံုးကေနမထြက္ခင္မွာ clementi ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ဘုန္းဘုန္းကို စာရင္းေပးထားတယ္။ ျပန္လာကိုလာရမယ္ဆိုျပီးေပါ့။ ဒါကေတာ့ ပထမဆံုးမေလးရွာအေတြ႔အၾကံဳမ်ာျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယအၾကိမ္ခရီးစဥ္

အလုပ္ရၿပီးလို႔မၾကာဘူး မေလးရွားကိုထပ္သြာဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္ပါတယ္။ clementi ေက်ာင္းမွဘုန္းဘုန္းက မေလးရွာကိုသြာစရာရိွလို႔ ကိုယ္ေတြအဖြဲ႔ေတြတစ္ဖြဲ႔လုံးကို အလည္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚတာေၾကာင့္ အဖြဲ႔လုိက္ၾကီးဘဲ မေလးရွာကို ရထာၾကီးစီလို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးသြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ အလုပ္ရျပီးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဘာမွအပူအပင္မရိွဘဲ မေလးရွာခရီစဥ္က လွပလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ေသာၾကာေန႔ရထားနဲ႔ထြက္သြားၿပီး စေနေန႔ေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုး ပူခၽြန္းမွာရိွတဲ့ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းကိုသြာတယ္။ အဲဒီေန႔မွာဘဲ Genting highland ကိုသြားလည္ခဲ့တယ္။ေတာင္ေပၚကို sky-bus စီးၿပီးသြားရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာအရမ္းေအးတာဘဲ။ ႏွင္းေတြက အရမ္းက်ေနေတာ့ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္တာနဲ႔ အေႏြးထည္တစ္ထည္ ဝယ္ဝတ္လိုက္ရတယ္။ ေတာင္ေပၚကျပန္ဆင္းေတာ့ အဲဒီအနားမွာရိွတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုကိုဝင္ခဲ့တယ္။ ညေနဘက္မွာ ပူခၽြန္းနားမွာရိွတဲ့ shopping center နားမွာဘဲ ေစ်းေလွ်ာက္ဝယ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေန႔ဆြမ္းကပ္လွဴခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔လည္ခင္မွာ KL tower နဲ႔ Twin tower ကိုသြာလည္ခဲ့ၾကတယ္။ ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ ကားနဲ စလံုးကိုျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရီးစဥ္တစ္ခုျဖစ္ျပီး အမွတ္တရလည္းျဖစ္ပါတယ္။

တတိယအၾကိမ္ခရီးစဥ္

ဒီအၾကိမ္ခရီးစဥ္ကလည္း အရင္အၾကိမ္မ်ားနဲ႔မတူဘဲ အေတြ႔အၾကံဳက ေနာက္တမ်ိဳး ဆန္းသစ္လို႔ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ညီမေလး ဒီမွာအလုပ္လာရွာတာ အလုပ္ကရွာလို႔မရဘူး။ စီးပြားေရးအေျခအေနက မေကာင္းတာကလည္း ပါတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ေပးလိုက္တာ ေက်ာင္းကလည္း student pass ကို တစ္ပတ္အတြင္း က်မယ္လို႔ေျပာေတာ့ ယံုစားမိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ႏွစ္ပတ္ေနလို႔လည္းမက်ေတာ့ ေက်ာင္းက ICA ကိုသြာတိုးၾကည့္တဲ့ သူတို႔စာထုတ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ေစာင့္ၾကည့္ေနရတာေပါ့။ ICA ကိုသြာတိုးၾကည့္ေတာ့လည္း မရေတာ့ မေလးရွားကိုသြာဖို႔ ဗီဇာလုပ္ရတယ္။ ရက္ကလည္း သိပ္မက်န္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဗီဇာကိုအျမန္ေၾကးေပးၿပီးလုပ္တာ တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ေတာင္ေပးရတယ္။ သူတို႔ကလည္း ရမယ္လို႔ေျပာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲေစာင့္ေနမိတာေပါ့။ ဗီဇာရမဲ့ေန႔မွာသြာယူေတာ့ ဗီဇာကမရပါဘူးဆိုၿပီးပိုက္ဆံျပန္ေပးတယ္။ လူလည္းဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ကလည္း ေလယာဥ္လက္မွတ္ကရဖို႔မလြယ္ဘူး။ ဒါနဲ႔သူတို႔ကအၾကံေပးတယ္။ Twas Immigration ဘက္ကဝင္ျပီး Immigration ေရာက္မွ arrival visa လုပ္လို႔ရတယ္တဲ့။ ပိုက္ဆံေတာ့အမ်ားၾကီးေပးရတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီညမွာဘဲ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလည္း မေလးရွားကိုသြာမွာဆိုေတာ့ သူနဲ႔လိုက္သြားရင္ အေဖာ္ရတယ္ဆိုျပီး ညတြင္ခ်င္းဘဲသြာဖို႔လုပ္တယ္။ ဗီဇာမပါဘဲသြားရမွာကေတာ့ စြန္႔စားမႈလို႔ဘဲဆိုရမွာဘဲ။ ဝင္လို႔မရခဲ့ရင္ဆိုတဲ့အေတြးကလည္း ရင္ကိုပူေလာင္ေစပါတယ္။ ဒါနဲလမ္းမွာ ဘုရာစာ ရြတ္သြာမယ္ဆိုျပီးလုပ္ေတာ့ အျမဲတမ္းရြတ္ေနတဲ့ ေမတာသုတ္က ဘယ္လိုမွ အစေဖာ္လို႔မရေအာင္ ျဖစ္သြာေတာ့ စိတ္ကိုတည္ျငိမ္ေတာင္ၾကိဳးစားျပီး ျပန္စဥ္စားရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ စလံုး Immigration ကိုျဖတ္လို႔ မေလး Immigration ကိုေရာက္ေတာ့ officer ေတြရဲ႕အခန္းထဲကိုဝင္ျပီး arrival visa လုပ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေျပာတာေပါ့။ ညီမေလးကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး ကိုယ္ကဘဲေနာက္ကေန အားလံုးေျပာေပးရတာေပါ့။ ဘာသြာလုပ္မွာလဲ sponser လုပ္မဲ့သူရိွလားဆိုျပီးေမးတာေပါ့။ ဆင္းျမန္မာ ကေပးလိုက္တဲ့ မေလးရွာ ႏိုင္ငံသာရဲ႕ IC ရယ္၊ ကြာလာလန္ပူ-ရန္ကုန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ booking ရယ္ျပလိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပါလည္းဆိုျပီးေမးပါတယ္။ ပါလာတဲ့ အေမာင့္ကိုေျပာလိုက္ေတာ့ visa ဖိုး Malaysia Ringgit 331 ေပးရမယ္တဲ့။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ no choice ဆိုေတာ့ ေပးရမွာေပါ့ visa လုပ္ေပးတာဘဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။ ဒါေတာင္တံုးထုတဲ့ေနရာက ေလယာဥ္လက္မွတ္ booking ၾကီးမို႔လို႔ရစ္ေနတုန္း တျခား officer တစ္ေယာက္က special pass နဲ႔ဝင္တာလို႔လွမ္းေျပာမွ ဘာမွမရစ္ေတာ့ဘဲ မေလး Immigration ကို ေအာင္ျမင္စြာျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့တယ္။ စလံုးကေနစီးလာတဲကားက Immigration ဝင္ေနတာၾကာတဲ့အတြက္ မေစာင့္ဘဲထြက္သြာခဲ့တာေၾကာင့္ ကြာလာလန္ပူ ကိုသြာမဲ့တစ္ျခား ကာတစ္စီးကို တားစီျပီ ကြာလာလန္ပူဆိုတဲ့ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို မနက္ေလးနာရီေလာက္ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္ရိွသြားပါတယ္။ ရင္ေမားစရာေကာင္းတဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုအေနနဲ႔ မွတ္မွတ္ရရရိွေနဦးမွာပါ။

ေနာက္ထပ္ဘယ္လိုအေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ မေလးရွားကိုထပ္သြာရဦးမလဲဆိုတာကို ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္. ......

ရံုမွာ ခိုးလုပ္တတ္တဲ့အရာမ်ား

တေန႔တေန႔ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာဘဲရိွေနေတာ့ အင္တာနက္စြဲတဲ့ေရာဂါမ်ားရိွေနျပီလားလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သံသယဝင္မိတယ္။ တေန႔လံုးရံုးွမွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ရဲ႕အားလပ္ခိ်န္ေလးမွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာဆိုေတာ့ အိပ္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ တခ်ိန္လံုး သူနားမွာဘဲရိွေနတယ္။ ရံုမွာ ခိုးခိုးၿပီးလုပ္တဲ့ အလုပ္ေတြလည္း မ်ားမ်ာလာျပီ။ အရင္ကဆို ရံုးမွာ online မဝင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ေလ တေန႔မွာ အခါႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေမးစစ္တတ္တဲ့အက်င့္ကလည္း မေဖ်ာက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ အီးေမးကို ခဏခဏဝင္စစ္ျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ တခိ်န္လံုးဝင္ထားလိုက္ေတာ့ ခဏခဏအဝင္အထြက္လုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ရံုရဲ႔ဖြဲ႔စည္းပံုကလည္း သူမ်ားရဲ႕အခန္းေတြ အကန္႔ေလးေတြနဲ႕မဟုတ္ဘဲ ဘလာၾကီးဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေမာ္နီတာကို အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္။ ပိုဆိုးတာက ကိုယ္ထုိင္တဲ့ေနရာက Technical Director ရဲ႕အခန္းေရွ႕တည့္တည့္မွာဆိုေတာ့ ကိုယ္ဘာေတြလုပ္လုပ္ သူလွမ္းၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ျမင္ေနရတယ္။ တခါတေလမွာ ကိုယ့္ေနာက္မွာ တိတ္တိတ္ေလးလာရပ္ျပီး ဘာေတြလုပ္ေနလည္းဆိုတာ လာၾကည့္တတ္ေသးတယ္။ တခါတုန္းကဆိုရင္ ေမးစစ္ေနရင္း ေၾကာ္ျငာေမးတစ္ေစာင္တက္လာတယ္။ အမယ္ ေမးခြန္းငါးခုေျဖႏိုင္ရင္ iphone တစ္လံုးရမယ္တဲ့။ မဆိုးဘူးဟဆိုၿပီး ေျဖမယ္လို႔လုပ္ေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္လာေတာင္းတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးျဖည့္ေပးလိုက္တာေပါ့။ မၾကာပါဘူး ခဏအတြင္းမွဘဲ ဖုန္းထဲကို message ေလးဝင္လာတယ္။ apple ကြန္ပ်ဴတာကိုဘယ္တုန္းကစသံုးတာလဲတဲ့ multiple Choice ကေလးနဲ႔။ ဒါေလာက္ကေတာ့ အလြယ္ေလးေပါ့။ microsoft စာေမးပြဲေတြေျဖလာတဲ့သူဆိုေတာ့ ဒီ multiple Choice ေလာက္ကေတာ့ ခ်ိဳင္းပေလးပါဆိုျပီး ေျဖေပးလိုက္တယ္။ ေမးခြန္းတစ္ခုေျဖလိုက္ တစ္ခုထပ္ေမးလိုက္နဲ႔ ေမးခြန္းငါးခုလည္း ေျဖၿပီးေရာ ထပ္ဝင္လာတဲ့ message က ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေလးက်ပ္ ေမးခြန္းငါးခုဆိုေတာ့ ႏွစ္ဆယ္က်ပါတယ္တဲ့။ ေသျပီဆရာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ေလ ခ်က္ခ်င္းေပးရတာမွမဟုတ္ေတာ့ ေအးေဆးဘဲ။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲေပါ့။ လကုန္လို႔ ဖုန္းေဘလ္ လာတဲ့အခါမွ ရင္နာေတာ့တာဘဲ။ ေဘလ္ထဲမွာ message ငါးခုစာအတြက္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္က အခန္႔သား ပါလာေတာ့တယ္။ ရင္နာနာနဲ ဖုန္းေဘလ္ကို မေဆာင္ဘဲထားလိုက္တာ ရက္အေတာ္္ၾကာလို႔ အေၾကာင္းၾကားစာေရာက္လာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး ေဆာင္လိုက္ရတယ္။ :(
ရံုမွာေနာက္တစ္ခုခိုးလုပ္တာရိွေသးတယ္။ blog ေတြခိုးဖတ္တာေလ။ အရင္ကဆိုရင္ ရံုးမွာ ျမန္မာေဖာင့္ သြင္းမထားဘူး။ အလုပ္ထဲမွာ အာရံုေနာက္မွာဆိုးလို႔။ အခုေတာ့မရပါဘူး ဝင္းဒိုးေလးကို ႏွစ္ေၾကာင္း သံုးေၾကာင္းစာေလာက္ ျမင္သာေအာင္ခ်ံဳ႕ျပီးဖတ္တာေပါ့။ အဲဒီေလာက္ေတာင္အားေပးတာ။ ဒါေပမဲ့ theme အေရာင္ရင့္ရင့္ေတြက ဖြင့္ထားရင္သိသာတာေၾကာင့္ theme အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြဘဲ ေရြးဖတ္တယ္။ ကဲ.. အားေပးေစခ်င္ရင္ theme အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြသာ ေျပာင္းထားလိုက္ၾကေနာ့။ :P
ေနာက္ထပ္တစ္ခု ခိုးလုပ္တဲ့အက်င့္ကေတာ့ ဟီးဟီး ေျပာရမွာ အားနာပါတယ္... လာေတာ့မတိုင္နဲ႔ေနာ္။ ေန႔ခင္းဖက္ထမင္းစာျပီးလုိ႔ ႏွစ္ခ်က္ထိုးေလာက္ဆိုရင္ လူကအိပ္ငိုက္လာျပီ။ ေနာက္ဆံုးဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ toilet ထဲသြားျပီး ငါးမိနစ္ေလာက္ ႏွပ္ေနလိုက္တယ္။ နည္းနည္း အိပ္ငိုက္ေျပ သြားျပီဆိုမွ ခတ္တည္တည္နဲ႔ျပန္လာျပီး အလုပ္ဆက္လုပ္တယ္။ ေတာ္ၿပီေတာ္ျပီဆက္ေျပာေနရင္ ကိုယ့္ရဲ႕မေကာင္တဲ့အက်င့္ေတြ အကုန္ေပၚလာလိမ့္မယ္။ ဟား ဟား.. ေနာက္မွဘဲ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ေရးေတာ့မယ္။

သို႔ ခ်စ္သူ ....

ရင္ထဲ့မွာ စူးနစ္ေနတဲ့ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲးထုတ္ဖို႔ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္တခိ်ဳ႕ကိုတမ္းရင္းမင္းရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိလာတယ္။ ငါမင္းကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ ခ်စ္သူ…

အတူထိုင္ခဲ့ဘူးတဲ့ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးေရွ႕ကိုေရာက္တိုင္း မင္းကိုျပင္းျပင္းပ်ပ်သတိရမိတယ္။ အတူသြားခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေလးေတြကိုေရာက္တိုင္းလည္း မင္းကို တမ္းတမ္းတတ သတိရမိတယ္။ မင္းအနားမွာရိွေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြဟာ ငါ့အတြက္ေတာ့ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ေလးေတြပါဘဲ။ မင္းကစကားေျပာေကာင္းတဲ့သူဆိုေတာ့ မင္းေျပာသမ်ွကို ျငိမ္ျငိမ္ေလးနားေထာင္ခဲ့တဲ့ အက်င့္ေလးကလည္း မင္းသင္ေပးခဲ့တာဘဲေလ…

မင္းရဲ႕ အၾကင္နာ၊ ဂရုစိုက္မႈေတြကို တျဖည္းျဖည္းသိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါမင္းကို ေတာ္ေတာ္သံေယာစဥ္ တြယ္ေနၿပီဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။ မင္ကိုတြယ္တာေနတဲ့သံေယာစဥ္ေတြထဲက ရုန္းထြက္သြားဖို႔ ငါအၾကိမ္ၾကိမ္ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ေလ ငါ့ရဲ႕ၾကိဳးစားမႈေတြပာာ မင္းေရွ႕ကိုေရာက္သြားျပီး မင္းအသံကိုၾကာလိုက္တာနဲ႔ဖေယာင္ရုပ္တစ္ရုပ္လို အရည္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရတယ္။ မင္းမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ျငိဳးရင္ေတာင္ မေနတတ္ခဲ့တဲ့ငါ့အေၾကာင္းကိုလည္း နင္ေကာင္းေကာင္းသိေနခဲ့ပါတယ္။ ညညဖုန္းဆက္တတ္တဲ့ မင္းရဲ႕အက်င့္ေၾကာင့္ မင္းရဲ႕အသံကိုမၾကာရဘဲ အိပ္ရတဲ့ေန႔ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့တာကို မင္းသိေအာင္ ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့ဘူး။ တစ္ပတ္မွာ တစ္ခါေလာက္ ေတြျဖစ္ၾကတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း မင္းနားကခြဲမသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ခံစာခဲ့ရတာေတြဟာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ဆိုတာ မင္းမသိခဲ့ဘူးလား။

ငါ့ဘဝအတြက္ မင္းဟာအေရးပါတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့၊ ငါဟာ မင္းဘဝအတြက္ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာ ငါသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါအရမ္းစိတ္ထိခိုက္သြာခဲ့ရတယ္။ မင္ရင္ထဲမွာ ငါမဟုတ္တဲ့ တျခားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရိွေနျပီဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့ေန႔က ၾကိဳးပ်က္သြားတဲ့ အရုပ္တစ္ရုပ္လိုပါဘဲ။ "ခ်စ္လည္းမခ်စ္ဘူး၊ မုန္းလည္း မမုန္းဘူး" ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက မင္းအနားက ငါ့ကိုထြက္ခြာသြားဖို႔အတြက္ လံုေလာက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းပါဘဲ။

မင္းေပ်ာ္မယ္ဆိုရင္ ငါ့ရင္ကေန ထြက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ မင္းေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့သူဟာ ငါ့ေလာက္မင္းကိုခ်စ္ရဲ႕လား ဆိုတာလည္း ငါေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ မင္းသိထားဖို႔က ငါဟာ ကြဲသြားတဲ့ မွန္တစ္ခ်ပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဆက္ဖို႔ စိတ္မဝင္စားဘူး ဆိုတာဘဲ။ ျပန္ဆက္လိုက္တဲ့မွန္ဟာ မူလတိုင္းျပန္မျဖစ္လာဘူးဆိုတာကို သိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ေလ။ ငါ့ေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ့ရဲ႔အခ်စ္ေတြကို တန္ဖိုးမထားခဲ့ရင္ မင္ျပန္လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ့အခ်စ္ေတြကို မင္းဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ရႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ မင္သိထားပါ။ ငါမင္းကိုသတိရတဲ့အခါတိုင္း မင္းေျပာခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္ကို ျပန္ၾကားေယာင္ၿပီး ငါ့့မာနကို အေရာင္တင္လိုက္မယ္။ အခိ်န္အတိုင္းတာတစ္ခုအတြင္းမွာ ညိွတြယ္ခဲ့တ့ဲေႏွာင္ၾကိဳးကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ျဖစ္ပစ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့ အခိ်န္ဆိုတဲ့အရာကေတာ့ ငါ့ကိုကုစားေပးသြားမွာပါ။ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ဝင္လာဖို႔ခက္တဲ့ငါ့ရင္ထဲ့ကအခ်စ္ေတြကို လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ျပက္ပ်ယ္သြားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမိ်ဳး မရိွခဲ့တာဟာ ငါ့ရဲ႕အားနည္းခ်က္လို႔ဆိုမလား။

Except your Love

My Honey,

If you will leave me alone

you can take all the things

That I possessed.

Your presents you give one in remembrance,

Your photographs you have give as sign of love,

Your love letter that you write,

Through your have taken all the things back

Your love will remain in my heart.

အေတြ႕အၾကံဳေလးမ်ား

ေရမယ္ေရမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္တဲ့ ပို႔စ္ေလးကို ေရးလိုက္ပါၿပီ။ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားဖို႔လည္းေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္တစ္ရက္အေၾကာင္းပါ။
ရံုးမွာေရးထားတဲ့ software ေလးကို user စသံုးၿပီး UAT( User Acceptance Testing) လုပ္ဖို႔ မန္ေနဂ်ာမ်ားနဲ႔တကြ user site ျဖစ္တဲ့ မူလတန္ေက်ာင္းေလးကို အေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ user site ကို သြားတိုင္း ကိုယ့္ရဲ႕user ေတြက အသက္ၾကီးၾကီး ရာထူးၾကီးၾကီး လူၾကီးသူမေတြျဖစ္ေပမဲ့ အခုတစ္ခါမွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕user ေတြက အသက္ခုနႏွစ္အရြယ္ primary school မွ ကေလးသူငယ္ေလးမ်ား ျဖစ္ေနပါတယ္။ အတန္းထဲကိုေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြက အခန္းထဲကိုမေရာက္ၾကေသးဘူး။ တျခားအခန္းမွာသင္ျပီးမွ ဒီဘက္အခန္းကို ေျပာင္းလာၾကပံုရတယ္။ ကေလးေတြ သံုးဖို႔အတြက္ fujitsu tablet ေလးေတြကို ဗီရိုလိုမ်ိဳးထဲ့မွာထည့္ျပီး ဘက္ထရီသြင္းထားေပးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာက တကၠသိုလ္ေတြမွာေတာင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြကို Lab ထဲမွာအလုအယက္သံုးေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီက primary one ကေလးေတြကေတာ့ fujitsu tablet တစ္ေယာက္တစ္လံုးနဲ႔။ အေျခအေနက အဲဒီလို တန္းတူလိုက္ေနတာ။
အတန္းထဲကို ကေလးေတြဝင္လာျပီဆိုရင္ဘဲ သူတို႔သံုးမဲ့ laptop ေလးေတြကို ကိုယ္တို္င္ယူ ကိုယ့္ user account နဲ႔ login ဝင္ျပီးတာနဲ႔ Typing tutor website ကိုဖြင့္ျပီး အေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းရိုက္ေနေတာ့တာဘဲ။ အမယ္ တို႔မ်ား ကိုကို မမေတြတင္ blog သံုးၾကတာမဟုတ္ဘူး ခုနႏွစ္အရြယ္ ကေလးေလးေတြကလည္း blog သံုးၾကတယ္ဗ်။ သူတို႔ေတြ သင္ဖို႔ သင္ခန္းစာေတြကို blog ေပၚမွာတင္ထားေပးျပီး သင္ၾကားမႈေတြလုပ္တယ္။ software ေလးကိုစသံုးဖို႔လုပ္ေတာ့ ကေလးေတြကို network IP ေပးျပီး wireless နဲ႔ဆရာမရဲ႕စက္ကို connect လုပ္ခိုင္းတယ္။ တခိ်ဳ႕ကေလးေတြက သင္ခန္းစာကိုလိုက္မလုပ္ဘဲ typing ဘဲရိုက္ေနလို႔ မနည္းေျပာယူရတယ္။ စသံုးၿပီဆိုတာနဲ႔ electronic roll call ေခၚျပီး ကေလးေတြက သူတို႔ laptop ကေန သူတို႔ရဲ႕ ID ကိုရိုက္ေစကာ စာသင္မႈကို စတင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္လိုက္မလုပ္တဲ့ ကေလးေတြကရိွၿပီး ေနာက္ဆံုးဘယ္လိုမွေျပာမရေတာ့ ဆရာမက ကေလးေတြအားလံုးကို လက္ေျမွာက္ခိုင္းကာ software ကိုဘယ္လိုသံုးရမယ္ဆိုတာသင္ျပၿပီး စတင္သင္ၾကားပါတယ္။ ဆရာမက webcam ကိုသံုးၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ laptop မွာသူ႔ရဲ႕ပံုကို ျပလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာမရဲ႕ပံုကို သူတို႔ laptop မွာျမင္ရေရာ ေဝးလို႔ေအာ္ၿပီးေပ်ာ္သြာၾကတယ္။ ဆရာမက ကေလးေတြရဲ႕ kewboard နဲ႔ mouse ေတြကို သံုးလို႔မရေအာင္ control လုပ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ "Teacher!! Why you control my computer" လို႔ေအာ္ၿပီး complain လုပ္ပါတယ္။ complain နိုင္ငံလို႔ဆိုတဲ့အတိုင္း ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ complain တက္တာက အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီထင္ပါတယ္။ စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကေလးတခ်ိဳ႕ရဲ႕စက္ေတြက ဘက္ထရီကုန္သြားလို႔ ဘက္ထရီလဲေပးရေသးတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္လႈပ္ရွာဖြယ္ေကာင္တဲ့ ေန႔ရက္တစ္ရက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ကို လက္ေတြ႔ျမင္ရေတာ့ တကယ္ဘဲေလးစား အံံ့ၾသမိတယ္။ တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီးလညး္ သူတို႔လုိ ပညာေရးစနစ္ေလးလုပ္ေပးရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႔ စိတ္ကူးယဥ္မိပါတယ္။ ေလထဲမွာ တိုက္အိမ္ေဆာက္သလိုမ်ိဳးေပါ့။ သူတို႔ရဲစနစ္ေတြ အားလံုးမမွီရင္ေတာင္မွ ပညာေရးအဆင့္အတန္းေလးျမွင့္တင္ေပးခဲ့ရင္ တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံၾကီးျဖစ္လာမွာ မလြဲမေသြျဖစ္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေလွေလွာ္သြားၾကမလား?

ရံုးမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ bedok Reservior မွာ dragon boat သြားစီးခဲ့ၾကတဲ့ဓာတ္ပံုေလးေတြကို share လိုက္ပါတယ္။

ပီတိရဲ႕အရသာ

bonus တဲ့ … နာမည္ေလးက စဲြေဆာင္မႈရိွတယ္။ လူတိုင္းလည္း လိုခ်င္ၾကတယ္။ Bank Account ေလးထဲမွာ လစာရဲ႕ႏွစ္ဆ ပိုေနတဲ့ ပမာဏေလးကို ေတြလိုက္ရေတာ့ အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာသြားခဲ့တယ္။ ရမယ္လို႔ သိထားခဲ့ေပမဲ့ တကယ္ရလာေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ ပါဘဲ။ အလုပ္ လုပ္လာတာၾကာၿပီ တစ္ခါမွ မရဖူးဘဲကိုး။ ကိုယ့္ရလုပ္အားနဲ႔ရထားတဲ့ အပိုဆုေၾကးေလးကို တန္ဖိုးရိွေအာင္သံုးမယ္လို႔ စဥ္းစားထားတယ္။ တေလာကဘဲ အေမက ငါးက်ပ္သား လက္ေကာက္ေလးလိုခ်င္တယ္လို႔ေတာ့ အဆိုသာ။ ဒါနဲ႔ ေရႊေစ်းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ငါးသိန္းေက်ာ္တဲ့။ ရထားတဲ့ bonus ေလးက မျပည့္တျပည့္မို႔ လိုတာေလးကိုစိုက္ၿပီး အေမ့ကို ကန္ေတာ့လိုက္တယ္။ အေဖကေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့။ ေတာင္းတတ္တဲ့ ကေလးက မုန္းစားရတယ္ဆိုလားဘဲ။

ဒီမွာေနရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ရဲ႕တိုးတက္မႈလမ္းေၾကာင္းကို ရွာဖို႔၊ မိသားစုကို ေထာက္ပ႔ံေပးႏိုင္ရမယ္ ဆိုတာေလးနဲ႔ ၾကိဳးစားျပီးေနရတာဘဲ။ မေပ်ာ္လည္းေန ေပ်ာ္လည္းေနေပါ့။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ့္မိသားစု ကိုယ့္ပတ္ဝန္က်င္ အရာအားလံုးကို စြန္႔ၿပီးလာရတာ။ ထိုက္တန္တဲ့ အက်ိဳးအျမတ္တစ္ခုေတာ့ ရိွသင့္တယ္လို႔ထင္တယ္။ ဒီမွာေနၾကတ့ဲလူေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က ဘဝကိုဘယ္လိုတိုးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔ အခိ်န္ေတြကိုကုန္လြန္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေရလိုက္ငါးလိုက္ ရရစားစားဘဝနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားၾကတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ေရွ႕ဆက္ေရွာက္မဲ့ဘဝကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ တည္ေဆာက္မွာလည္းလို စဥ္းစားထားဖုိ႔က အေရးၾကီးတယ္လို႔ထင္မိတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း တခါတေလမွာ ေရလိုက္ငါးလိုက္နဲ႔ အခိ်န္ေတြကို အက်ိဳးမရိွသံုးမိလုိုက္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လြင့္ပါးေနတဲ့စိတ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း… ဘဝဆိုတဲ့ ခရီးၾကမ္းကို ျဖတ္သန္းရင္း… ေပ်ာ္ရႊင္ရမဲ့ ေန႔ရက္တခ်ိဳ႕ကို ေစာင့္ဆို္င္းေနပါတယ္ …

What is Marketing?

You see a gorgeous girl at a party.
You go up to her and say, 'I am very rich. Marry me!'
That's Direct Marketing

You're at a party with a bunch of friends and see a gorgeous girl.
One of your friends goes up to her and pointing at you says, 'He's very
rich. Marry him.'
That's Advertising.

You see a gorgeous girl at a party.
You go up to her and get her telephone number.
The next day you call and say, 'Hi, I'm very rich. Marry me.'
That's Telemarketing.

You're at a party and see a gorgeous girl.
You get up and straighten your tie; you walk up to her and pour her a drink.
You open the door for her, pick up her bag after she drops it, offer her a
ride, and then say, 'By the way, I'm very rich 'Will you marry me?'
That's Public Relations.

You're at a party and see a gorgeous girl.
She walks up to you and says, 'You are very rich, I want to marry you.'
That's Brand Recognition.

You see a gorgeous girl at a party.
You go up to her and say, 'I'm rich. Marry me'
She gives you a nice hard slap on your face.
That's Customer Feedback.

Hey... you guys.. Do you know how strategies need to use?

ကာရန္မဲ့ေသာ

ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ဟိုရင္ခ်ိန္
ျပန္လည္သတိရ တမ္းတဆဲ …

မင္သာ ထာဝရ အနားရိွေနရင္
ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖင့္
ငါ့ဘဝတစ္ခု ျပည့္စံုသြားျပီ ….

စြမ္းအားေတြသာရိွမယ္ဆိုရင္
ဝင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ မင္းရင္ဆီကို …..

Get to the Root of the Problem

Were there times when you desperately needed to make a decision but found yourself running around in circles instead? It is likely that you failed to come to a conclusion because you were cornered by your own perspective.

Here is the sharing on some of the difficulties a decision maker encounters when it comes to making tough decisions.

Lack of Clear Objectives

• Making a decision requires a clear objective.
• Until you figure out what is your true objective, perhaps you might want to revisit your decision question.
• Align your decision to your main objective.

Lack of Clear Constraints

• The focus is usually on the boundary of the constraint and not what can be done within.
• For example, when you hear words like “budget constraints”, you normally think that nothing much can be done about it.
• A good decision maker embraces constraints and works within them to create the right outcome.
• Of course, too many obstacles make it difficult to arrive at a solution.
• So it is important to identify only the key constraints in the decision process.

Lack of Clear Perspective

• The lack of fresh perspectives is one of the key hurdles that hampers decision-making.
• It is more difficult for a person to look at the situation from another angle if he has a vested interest in a decision.
• He may prefer one or two options over the other, regardless of merit.
• His rationale is formed by his experiences, expertise or assumptions, which may not be appropriate for the situation at hand.
• The inability to reframe his thoughts will lead him back to his problem.
• A good decision maker must be able to shift his focus, look at his constraints and assumptions objectively and understand the limits of his thinking.

Difficulty with Emotions

• Almost all decision-making models view emotions as a hindrance to good decisions.
• However, your intuition has been honed by years of decision-making success.
• Instead of ignoring the key element of our humanity, we should learn to use it to greater effect.

Difficulty in Selecting the right option

• Experienced decision-makers face difficulties in selecting the right option because of the possibility of a bad outcome.
• This fear paralyses the decision-maker as the outcome is being delayed waiting for the “right time” or “more information”.
• Sometimes the longer you wait, the greater the chance that circumstances have shifted out of your favor and the higher the chance of a bad outcome.
• If a decision has to be made, make it fast.

Choose the option that meets all your constraints, complements your decision objective and the amount of resources you have and holds the least or most manageable risk.


*** Extract from The Straits Times (RECRUIT), Tuesday, August 26, 2008

MPA မွသူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔

ဒီေန႔ MPA မွသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ online ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္တက္ၿပီးေၾကာင္း၊ Dinner မွာရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုလာျပတယ္။ သူတို႔ေတြဘြဲ႔ဲြေတြယူၾကၿပီဆိုေတာ့မွ ကိုယ္လည္း အဲဒီဘြဲ႔ကို စြန္႔လြတ္ခဲ့တာကို ေနာင္တရတယ္။ ေက်ာင္းျပီးျပီးခ်င္း Thesis မလုပ္ဘဲ ဒီကိုထြက္လာခဲ့ေတာ့ ဘြဲ႔ရဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ထြက္လာကာစကေတာ့ ဒီကေန Thesis ေရးၿပီး supervisor ကိုလွမ္းပို႔မယ္။ လူေတြ႔ေျဖမွဘဲ ျပန္ၿပီးေျဖမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ေလ ဒီလည္းေရာက္ေရာ အလုပ္္ထဲမွာ ေျပာင္းဆန္ေနတာနဲ႔ Thesis ေရးဖို႔ မေျပာနဲ႔ အေျခက်ေအာင္ဘဲ မနည္းၾကိဳးစားရတာ။ ဒါနဲ႔ဘဲ ဆုံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။ ကိုယ္က အဲဒီဘြဲ႔နဲ႔ လုပ္မစားဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတာေၾကာင့္ ဘြဲ႔မယူေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ IT ဆိုတဲ့လမ္းေၾကာင္းၾကီးကိုေလွ်ာက္ေနတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ လမ္းေျပာင္ျပီးမေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး။ ဘြဲ႔ရေအာင္ထိ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ၂-ႏွစ္ဆိုတဲ့ စာသင္ႏွစ္အတြင္းမွာ Public Administration အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ေလးသိခဲ့ရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈပိုင္းဆိုင္ရာေတြ၊ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ရဲ႕ တုိးတက္မႈအတြက္ Management ပိုင္းရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ျပီး Administration ပိုင္ေတြ၊ ကုိယ္တိုင္ ဘယ္လို စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြ လုပ္ရမယ္ဆိုတာေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းေတြရဲ႕ ဟာကြက္ေတြ အမ်ားၾကီးသိလာခဲ့ရတယ္။ သင္ေပးတဲ့ ဆရာေတြကလည္း အေတြ႔အၾကံဳးအမ်ားဆံုးရိွတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ ေကာင္းတာေပါ့။ အေတြ႔အၾကံဳးနည္းေသးတဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြ တစ္ေယာက္မွမပါဘူး။ အားလံုးလိုလိုက ပါေမာကၡ(သို႔မဟုတ္) ေဒါက္တာ အဆင့္ေတြဆိုေတာ့ ေကာင္းတာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ တက္ရတာကလညး္ ရန္ကုန္ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္(ပင္မ) မွာဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့အရသာကို အျပည့္အဝခံစားရတယ္။ အတန္္းခ်ိန္မရိွရင္ ကန္ေဘာင္ကိုသြားၿပီး မုန္႔စားလိုက္၊ စိမ္းလန္းစိုေျပသြားလိုက္၊ သစ္ပုတ္ပင္ဖက္ ဓာတ္ပံုသြားရိုက္လိုက္၊ စာၾကည္တိုက္မွာ Internet ေလးလုသံုးလိုက္နဲ႔ တကယ့္ကို မေမ့ႏိုင္စရာ ေန႔ရက္ေတြပါ။ ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္္ (ရြာသာၾကီး) တက္ရတာနဲ႔ကေတာ့ ဆီနဲ႔ေရလို ကြာပါတယ္။ ရြာသာၾကီးမွာက ေက်ာင္းကလညး္ေဝး၊ ေျမြကလည္းေပါ၊ ရာသီဥတုကလည္းပူ၊ သစ္ပင္ရိပ္ကက်ဲက်ဲ။ ေက်ာင္းကားေတြက ခဏခဏေမွာက္၊ ဟီး ဟီး … ကိုယ့္ေက်ာင္းကို အမြန္းတင္တာပါ။ နည္းနည္းမ်ားသြားဘီထင္တယ္။ MPA မွာေတြ႔ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အရမ္းလူၾကီးဆန္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ရင့္က်က္တဲ့သူေတြ ရိွသလို ကေလးအရမ္းဆန္တဲ့ လူၾကီးေတြလည္း ေတြရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးက Management ပိုင္းကို စိတ္ဝင္စားၾကတဲ့ သူေတြၾကည့္ပါဘဲ။ presentation ေတြရိွရင္၊ စာေမးပြဲေတြရိွရင္ အရမ္းခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အိမ္တလွည့္ ကိုယ့္အိမ္တလွည့္ စာတူတူလုပ္ၾကတယ္။ စာေမးပြဲနီးမွ မိုးလင္းေပါက္နီးနီး စားက်က္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သတိရတယ္။ ရုန္ကန္လႈပ္ရွားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေအာက္ေမ့သတိရမိတယ္။ အခုခ်န္ထိလည္း ဘဝပင္လည္ထဲမွာ ရုန္ကန္ေနဆဲပါဘဲ။ ဒီစာေလးကိုေရးရင္း ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေဒါက္တာကံေဇာ္ႏွင့္တကြ စာသင္ေပးခဲ့ေသာ ဆရာ၊ဆရာမ ပါေမာကၡမ်ား၊ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားကို ရိုေသစြာ ကန္႔ေတာ့လိုက္ပါတယ္။

P.S-သူငယ္ခ်င္းေပးတဲ့ Link ေလးပါ။ http://popularmyanmar.com/popw/?p=586

စာပန္းအိမ္မွ အမွတ္တရ ေန႔ရက္မ်ား

ျပင္ဦးလြင္မွာ အေပါမ်ားဆံုးအရာေတြက အေဆာင္ေတြလို႔လညး္ ေျပာလို႔ရတယ္။( ျပီးေတာ့ စိမ္းစိမ္းနဲ႔ အေကာင္ေတြလည္းေပါတယ္) နာမည္ၾကီးတဲ့ အေဆာင္ေတြကေတာ့ အနည္းစုေပါ့။ စိုးစံ၊ စာပန္းအိမ္ အေဆာင္ဆိုရင္ မသိတဲ့သူ ရွားပါတယ္။ ထုိႏွစ္ခုရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ကို အနည္းငယ္ရွင္းျပပါမယ္။
စိုးစံ
အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ဗိုလ္မွဴးေမာင္လတ္။ သူကေတာ့ သူ႔တပည့္ေတြကို စစ္တပ္စည္းကမ္းလို အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အရာရာကို စစ္စည္းကမ္းလိုဘဲ အတိအက်ၾကီးလုပ္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြမေနႏိုင္ၾကေတာ့ အေဆာင္ကေန ထြက္ေျပးၾကတယ္။ စည္းကမ္းအရမ္းၾကပ္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးတဲ့အေဆာင္ပါ။ စည္းကမ္းၾကီးသလုိ ေအာင္ခ်က္လညး္ေကာင္းတဲ့ အေဆာင္တစ္ခုပါ။
စာပန္းအိမ္
အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ေဒါက္တာေက်ာ္ေဇာ။ သူကေတာ့ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့အတိုင္း သူ႔တပည့္ေတြကို ဂရုနာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြအားလံုးက ေဒါက္တာကို အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ စည္းကမ္းက စိုးစံေလာက္အရမ္းၾကီးမၾကပ္ဘဲ စည္းကမ္း ရိွတဲ့အေဆာင္တစ္ခုပါ။ အစားအေသာက္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ စာပန္းအိမ္က ပိုေကာင္းတယ္လို႔ အားလုံးကေျပာၾကပါတယ္။ ေအာင္ခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ စိုးစံနဲ႔ အျပိဳင္အဆိုင္ပါဘဲ။ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူး ဘယ္သူမ်ားလဲဆိုတာ ျပိဳင္ေနတဲ့ အေဆာင္ႏွစ္ခုလို႔လည္း ေျပာလိုရပါတယ္။
ဆယ္တန္းတက္မဲ့ႏွစ္မွာ အေဆာင္ေနခ်င္တဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္ စာပန္းအိမ္တက္မယ္လို႔ ပူစာမႈနဲ႔ စာပန္းအိမ္ဆိုတဲ့ အေဆာင္ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္တရ ေတြထဲက အမွတ္ရစရာေန႔ရက္ေတြပါဘဲ။ အေဆာင္မွာေနခိုက္အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေတြ၊ အမွတ္တရေတြ ဘာမွမရိွသလိုဘဲ။ အခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အရာအားလံုးက အမွတ္တရေတအျပည့္နဲ႔ပါ။
ပထမဆံုးအေဆာင္ကို စေရာက္တဲ့ေန႔
အေဆာင္ဝင္ရမဲ့ပထမဆံုးေနမွာ အေမနဲ႔ အေဒၚေတြကလိုက္ပို႔ မႈနဲ႔ စာပန္းအိမ္(ဇီဇဝါေဆာင္)ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ လိုက္ပို႔ၾကတဲ့ အေမတို႔လည္းျပန္သြားေရာ ဝမ္းနည္းတာနဲ႔ ငိုမိခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရာက္ေနျပီးၾကတဲ့အေဆာင္သူတခ်ိဳ႕နဲ အေဆာင္မႈးက ဝိုင္းေမးၾကတယ္။ ဘယ္ျမိဳ႕ကလာတာလဲတဲ့။ အေဝၾကီးကလာတက္လို႔လားတဲ့။ “ဒီျမိဳကဘဲ လာတတ္တာလို႔” ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုးက ေကာင္ခ်ီးေပးၾကတယ္။ အားလံုးက အေဝၾကီးက လာၾကတာ သမီးကအနီးဆံုးလူဘဲလို႔ အေဆာင္မႈကေတာ့ အားေပးပါတယ္။
အေဆာင္ရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ေတြက တဆိတ္မ်ားလြန္းတယ္လို႔ေျပာရမလားဘဲ။ မနက္(ရ)နာရီ ကေန ညေန (၆)နာရီအထိကို စာသင္ခ်န္ကဆက္တိုက္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်န္ (၁)နာရီဘဲ နားတယ္။ ထမင္းစားခ်န္တစ္နာရီအတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးခ်င္ရင္ ေရခ်ိဳးၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕က ေရးခ်ိဳးရင္ ထမင္းမစားရဘူး၊ ထမင္းစားရင္ေရမခ်ိဳးရဘူး။ တစ္နာရီအတြင္းမွာ စာသင္တဲ့အေဆာင္ကို လမ္ေလွ်ာက္သြားရတဲ့အသြား၊အျပန္အခ်ိန္ ဆယ္မိနစ္လည္း ပါေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္ကသိပ္မရဘူး။ အိေဝျဖိဳးတို႔ကေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ႏွစ္ခုလံုးကို တစ္နာရီအတြင္းအျပီးလုပ္တယ္။ အေဆာင္မွရခဲ့တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီႏွစ္ခုက အရမ္းျမန္တယ္။ အေဆာင္ေၾကာင့္ ေကာ္ဖီၾကိဳက္တတ္တဲ့ အက်င့္လည္းရခဲ့တယ္။ မေသာက္လို႔လည္းမရဘူးေလ။ စာသင္ေနတုန္း အတန္းထဲမွာ အိမ္ငိုက္လို႔ အခန္းမွာေဘးကေစာင့္ေနတဲ့ ဆရာမေလးေတြက report တင္လိုက္ရင္ ၾကိမ္လံုးစာ မိျပီသာမွတ္။ တခါတေလ အိပ္ငိုက္ရင္ သို႔မဟုတ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ဖို႔အခ်ိန္မရရင္ ေကာ္ဖီမစ္ထုတ္ကို ဒီအတိုင္းေမာ့ၿပီးစားလိုက္တယ္။ အနည္းဆံုး အိိပ္ငိုက္ေတာ့ေျပသြားတာဘဲ။
အေဆာင္မွာ ေန႔စဥ္တစ္ေန႔လံုးစာေတြသင္တယ္။ စာသင္ခ်ိန္မ်ားတာလည္းမေျပာနဲ႔ တစ္ဘာသာကို အနည္းဆံုးႏွစ္ေယာက္သင္ျပီး အခ်ိန္ေတြကလည္းေန႔တိုင္းလိုလိုပါတယ္။ တေနကုန္သင္တဲ့စာေတြကို ညဘက္ ထမင္းစာခ်ိန္ျပီးတာနဲ႔ study time မွာအကုန္ျပန္က်က္ရတယ္။ မက်က္ခ်င္လို႔လည္းမရဘူး ေနာက္ေန႔မွာ Tutorial ေျဖလုိ႔ မေအာင္ရင္ တစ္ဘာသာကို ၾကိမ္ဒဏ္တစ္ခ်က္။ ညေနဘက္ ေဒါက္တာေက်ာ္ေဇာ(သူက Bio သင္တယ္။ သူ႔ကို တပည့္ေတြကခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေဒါက္ေက်ာ္လို႔သူ႔ ေနာက္ကြယ္မွာေခၚၾကတယ္္) အခ်ိန္ၿပီးလို႔ ကေလးေတြဇတ္လမ္းစမယ္ဆိုရင္ ရင္ခုန္ရၿပီသာမွတ္။ Tutorial က်တဲ့သူေတြကို နာမည္ေခၚျပီး stage ေပၚတက္ခိုင္ျပီး ထမိန္ကို ဒူးအထက္လွန္ခိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ၾကိမ္နဲ႔ အားကုန္လႊဲျပီးရိုက္ေတာ့တာဘဲ။ ရိုက္ျပီးတာနဲ႔ အရိႈးရာၾကီးက မည္းေနတာ။ ဒဏ္ေက်လိမ္းေဆး မလိမ္းဘဲထားလိုက္္ရင္ တသက္လံုးအတြက္ အမွတ္တရ အရာေလးေတြထင္သြားမယ္။ တစ္ေန႔မွာ သံုးဘာသာက်လို႔ကေတာ့ ေသျပီဆရာဘဲ။ ေနာက္ပိုင္း ေဒါက္တာလည္းမရိုက္ႏုိင္လို႔ထင္တယ္။ တစ္ဘာသာက်ရင္ ထိုင္ထတစ္ရာ လုပ္ခိုင္းတယ္။ သံုးေလးဘာသာက်လို႔ကေတာ့ အေဆာင္ေလွခါးကို ေလးဘက္ေထာက္တက္ရျပီသာမွတ္္။ ေခ်ေထာက္ေတြက ကြေနျပီး ရိုးရိုးမတက္ႏိုင္ေတာ့လို႔။
အေဆာင္မွာေနရတဲ့ ေတြ႔အၾကံဳကလည္း စံုေနတာဘဲ။ အခန္ထဲမွာ သူမ်ာပစၥည္း ယူတတ္တဲ့ တစ္ေယာက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ျပစ္မွတ္ေတြကို အမ်ားဆံုးခံရတာ ကိုယ္ဘဲ။ အျမဲတမ္း ဟိုဟာေပ်ာက္လိုက္ ဒါေပ်ာက္လိုက္နဲ႔။ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲဆိုတာက ေဗဒင္ေမးဖို႔မလိုဘူးေလ။ ဟီးဟီး သူဆီကေနျပန္ခိုးဖူးတဲ့ ပစၥည္းေလးေတာ့ရိွတယ္။ EVA ေလ။ ကိုယ္မွာလည္းမရိွ ျပန္ဝယ္ဖို႔ကလည္း အလြယ္တကူမရႏိုင္ေတာ့ သူမရိွတုန္းသူဆီကေန ျပန္ခိုးလုိက္တယ္။ အားလံုးေတာ့ျပန္မယူပါဘူး။ တခိ်ဳ႕တဝက္ကို သူသံုးဖို႔ထားေပးခဲ့လိုက္တယ္။ :P
တစ္ႏွစ္လံုးမွာေက်ာင္တက္ရတဲ့ေန႔ဆိုတာခပ္ရွားရွားရယ္။ ေက်ာင္ဆိုတာကဟန္ျပဘဲတက္ရတာကိုး။ ေက်ာင္တက္ရတဲ့ေန႔ဆိုသိပ္ေပ်ာ္တာ။ တစ္ေနကုန္ ေက်ာင္းမွာ အိပ္လိုက္၊ မုန္႔စားလိုက္နဲ႔ စာမသင္ရဘူး။ ေက်ာင္းကျပန္လာျပီဆိုရင္ေတာ့ အေဆာင္မွာစာသင္ခ်ိန္က ပံုမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
အေဆာင္မွာေနတဲ့ အကိ်ဳးေက်းဇူးအေနနဲ႔ လူတိုင္သိပ္ျပီးမရတဲ့ ဂုဏ္ထူးကိုရတဲ့အတြက္ အရမ္းေက်နပ္မိပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးၾကိဳစားခဲ့ရတဲ့အတြက္ ရခဲ့တဲ့အသီးအပြင့္ေတြပါ။ အေဆာင္မွာခင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးကို သတိရမိတယ္။ အေဆာင္ျပန္လာ ျပီးကတည္းက သူတို႔လည္းသူတို႔ၿမိဳ႕ေတြကို ျပန္သြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတယ္။ တခိ်ဳ႕လည္း အိမ္ေထာင္ေတြက်ေနျပီေလ။
သတိရပါတယ္သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ….သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ဒီ post ေလးဖတ္မိျပီး ဆက္သြယ္လာခဲ့ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ ဝမ္းသာမိမွာပါ…..

သီတင္းကြ်တ္ လၿပည့္ ( အဘိဓမၼာ အခါေတာ္ေန ့)

...ဆီမီးရယ္ထိန္ ၊ အိုင္မင္းေရၾကည္က .. ၊
...ၾကာငါးမည္ ငံုအာစြင့္တယ္.. ၊ ဖူးပြင့္ခ်ိန္ခါ .. ။
...အႆ၀ဏီ ယွဥ္ကာခ်ဥ္းပါလို ့.. ၊ လင္းလာတဲ့ ေငြတာရိန္ရယ္.. ၊
...ၿပာမွိန္လ်က္ ၿမဴေခ်ဆိုင္း .. ။
...ဂါရေ၀ ၊ သဒၵါေၿခြ ကန္ေတာ့ပဲြကိုလ .. ၊
...မစဲေပါင္ ကုသိုလ္ႏိႈးၾကတယ္ .. ၊ မ်ိဳးၿမန္မာတိုင္း ............ ။

သီတင္းကြ်တ္လသည္ ၿမန္မာတို ့၏ ၁၂ လရာသီတြင္ သတၱမေၿမာက္လၿဖစ္ၿပီး ၀ါတြင္းကာလ၏ ေနာက္ဆံုးလၿဖစ္ပါသည္ ။ ရာသီခြင္မွာ တူရာသီ ၿဖစ္ၿပီး အႆ၀တီ ၾကယ္ႏွင့္ လမင္းတို ့စန္းယွဥ္ကာ မြန္းတည့္ၾကသည္ ။ ရာသီပန္းမွာ ၾကာၿဖဴပန္း ( Nymphaea Lotus ) ၿဖစ္ပါသည္ ။

သီတင္းကြ်တ္လကို ေရွးၿမန္မာေက်ာက္စာမ်ား၌ `သႏ ၱဴလ´ ဟုေရးထိုးၾကသည္ ။ ခ်ိန္ခြင္ပံု ၾကယ္တာရာ နကၡတ္တို ့ စုေ၀းေသာ မိုးကာလဟု လည္းေကာင္း ၊ ေတာင္သူလယ္သမားတို ့စိုက္ပ်ိဳးထားေသာစပါးပင္မ်ား သန္စြမ္းစြာေထာင္မတ္ေသာလ ဟု လည္းေကာင္း ပညာရိွမ်ား ဖြင့္ဆိုၾကပါသည္ ။ၿမန္မာတို ့သည္ စိတ္ရင္းရိုးသားတည္ၾကည္ၾကသူမ်ား ၿဖစ္သည္ႏွင့္အညီ စစ္မွန္ေသာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ပုဂံေခတ္ အေနာ္ရထာမင္းတရား ႏွင့္ ရွင္အရဟံ တို ့၏ ေက်းဇူးတရားေၾကာင့္ ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ခြင့္ ရၾကၿပန္ေသာအခါ ဗုဒၶၿမတ္စြာ ၏ အဆံုးအမ တရားေတာ္မ်ားႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ လူေနမႈ ဘ၀မ်ားၿဖင့္ ေလာကဓံတရားမ်ားကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေသာ ၊ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးကို ေခတ္အဆက္ဆက္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသူမ်ားၿဖစ္သည္ ။

ဤစိတ္ဓာတ္မ်ား အရင္းခံၿဖင့္ ၁၂ လရာသီရိွသည့္ အနက္ လၿပည့္လကြယ္ ေန ့တိုင္းတြင္ ရတနာ သံုးပါးအား ရည္စူး၍ အလွဴအတန္းမ်ား ၊ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္မ်ား ၿပဳလုပ္ေလ့ရိွၾကသည္ ။
သီတင္းကြ်တ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္သည္ ၿမန္မာတို ့၏ ၁၂ ရာသီ ပြဲေတာ္မ်ားတြင္ ထင္ရွားေသာပြဲေတာ္ တစ္ခုၿဖစ္ၿပီး ပြဲေတာ္စတင္က်င္းပခဲ့သည္ အစဥ္အလာမွာ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိခဲ့စဥ္ အခါကပင္ ၿဖစ္ပါသည္ ။
ဗုဒၶၿမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သတၱမေၿမာက္၀ါကို တာ၀တိ ံသာ နတ္ၿပည္၌ ၀ါကပ္ေတာ္မူၿပီး မယ္ေတာ္ၿဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ သႏ ၱဳႆီတ နတ္သားအားအမႈးၿပဳ၍ စၾက၀ဠာေနရာ အႏံွ ့မွ နတ္ၿဗဟၼာ အေပါင္းတို ့အား အဘိဓမၼာ တရားေတာ္ၿမတ္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္ ။သီတင္းကြ်တ္လၿပည့္ေန ့ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္သည္ နတ္ၿဗဟၼာ အေပါင္းၿခံရံကာ ေရႊေစာင္းတန္း ၊ ေငြေစာင္းတန္း ၊ ပတၱၿမားေစာင္းတန္း မ်ားၿဖင့္ စီခ်ယ္ အပ္ေသာ ရတနာ ေစာင္းတန္းၿဖင့္ လူ ့ၿပည္ၿဖစ္ေသာ သကၤႆနဂိုရ္ ၿပည္သို ့ၿပန္လည္ဆင္းသက္ၾကြၿမန္းေတာ္မူသည္ ။
ထိုအခါ သမယတြင္ ၿပည္သူၿပည္သားအေပါင္းတို ့က မီးရွဴး မီးတိုင္မ်ား ၊မီးပန္းမ်ား၊ ဆီမီးမ်ား ၊ဆြမ္းပန္းေရခ်မ္း မ်ားၿဖင့္ ကပ္လွဴပူေဇာ္ၾကသည္ ။ တာ၀တိ ံသာနတ္ၿပည္ရိွ စူဠာမဏိ ေစတီေတာ္ကိုလည္း ပူေဇာ္သည့္ အထိမ္းအမွတ္ၿဖင့္ မီးပံုးမ်ားၿပဳလုပ္၍ ေကာင္းကင္သို ့လႊတ္တင္ ပူေဇာ္ၾကသည္ ။ထိုကဲ့သို ့ပူေဇာ္ၾကသည္ကို အေၾကာင္းၿပဳကာ ယေန ့ေခတ္အခါတိုင္ေအာင္ ၿမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး၌ ႏွစ္စဥ္က်င္းပၿပဳလုပ္ၿမဲ ၿဖစ္သည္ ။
ဗုဒၶ ၏ အဆံုးအမ၌ တည္ၾကေသာ ၿမန္မာတို ့သည္အသက္ဂုဏ္၀ါၾကီးသူ ၊ ၿမင့္ၿမတ္သူတို ့အေပၚတြင္ ငယ္သူ ၊နိမ့္က် သူတို ့က ရိုေသေလးစား၍ ပူေဇာ္ ကန္ေတာ့ေလ့ရိွၾကသည့္အတိုင္း ၀ါကြ်တ္ေသာ အခ်ိန္ ဤထူးၿမတ္ေသာ အခါသမယတြင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ပူေဇာ္္ သကၠာရတို ့ၿဖင့္ သက္ၾကီး၀ါၾကီးမ်ား ၊ မိဘဆရာမ်ားကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾက၏ ။
ထို ့အၿပင္ ဤအခ်ိန္ကာလသည္ ၿမန္မာတို ့၏ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ရိုေသေလးစားတတ္ေသာသေဘာ ၊မာန္မာနကုိ ႏိွမ့္ခ်တတ္ေသာ သေဘာ ၊ အၿပန္အလွန္ ေမတၱာေစတနာထားတတ္ေသာသေဘာ စသည့္ အမ်ိဳးေကာင္း သားသမီးတို ့၏ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့ေသာ စိတ္ေနစရိုက္ ကိုေဖာ္က်ဴးၿပသေနေသာ အမ်ိဳးဂုဏ္ကို ၿမွင့္တင္ေပးေနသည့္ ရိုးရာ အစဥ္အလာ အခ်ိန္အခါ ၿဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ကြ်န္ေတာ္၏ အစ္ကို၊အစ္မ မ်ား ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားအားလံုးတို ့သည္လည္း ..`ေကာင္းေသာအၾကံ ၊မွန္ေသာအက်င့္ ၊သင့္ေသာအယူ ၊ၿဖဴေသာႏွလံုး ´ တို ့ၿဖင့္ သီတင္းကြ်တ္လ မီထြန္းပြဲေတာ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲ ႏိုင္ၾကပါေစ..ဟု ဆုေတာင္းဆႏၵၿပဳလိုက္္ပါသည္..။

*** အဘိဓမၼာ အခါေတာ္ေန႔ လက္ေဆာင္ေလးပို႔ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္

ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏီွးတဲ့သူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကိုခြဲသြားတဲ့အခါမွာ ရင္ထဲမွာ အတိုင္ဆမရိွ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္... တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးက ေတာ္ေတာ္ေလးခိုင္ၿမဲေနၿပီေလ..

ရံုမွာ အလုပ္တူတူတြဲလုပ္တဲ့ Singaporian လုပ္ေဖာ္ကိုင္တစ္ေယာက္ရိွတယ္။ သူရဲ႕စိတ္ဓာတ္ေလးကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္တာ။ Project တစ္ခုမွာ အတူတူလုပ္ရင္း သူနဲ႔ ရင္ႏီွးမႈက ညီအမလိုျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ အာနည္းခ်က္၊အားသာခ်က္ေတြကိုလည္း အျမဲေထာက္ျပတယ္ေလ။ တခါတေလ ရံုဆင္ခ်ိန္မွာ ညစာသြာစားၾက၊ Gym အတူတူသြားကစားၾကနဲ႔ တကယ့္ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေတြလိုဘဲ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ သူ႔အက်င္းေလးကလည္း ကိုယ္စရိုက္နဲ႔ကိုက္ညီေနေတာ့ သူနဲ႔ေပါင္းျဖစ္တာ အဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူ။ သူကိုျမန္မာစကား တစ္လံုးစႏွစ္လံုးစ သင္ေပးထားေတာ့ မပီကလားေလသံနဲ႔ ေျပာတာ ရယ္ခ်င္စရာေတာ့အေကာင္းသား။ သူငယ္ခ်င္တစ္ေယာက္ကို သူျမန္မာလိုေခၚတဲ့ နာမည္က "အခ်စ္"တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူေခၚတာကမပီေတာ့ "အခ်ီး" "အခ်ီး" နဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္။
သူအလုပ္ကထြက္ေတာ့မယ္လို႔ေျပာခါစကေတာ့ သိပ္ၿပီး မတုန္လႈပ္မိေသးဘူး။ တကယ္တမ္း ေနာက္ဆံုေန႔ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး၀မ္းနည္းမိတယ္။ သူအားလုံုးကို email ပို႔ၿပီးႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူကို email ျပန္ပို႔ရင္း အရမ္းငိုခ်င္လာတယ္။ သူရံုးကေနထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ lift နားကိုလိုက္အပို႔မွာေတာ့ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာလို႔ toilet ထဲ့သြားျပီး မ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္လိုက္ရတယ္။ Project Manager ေတာ့လာၿပီးအားေပးတယ္။ ၿဖိဳးအဆင္ေျပလားတဲ့။ Christine ထြက္သြားၿပီဆိုေပမဲ့ သူတို႔ေတြလည္း ရိွေသးတယ္တဲ့။ အတူတူဆက္ၿပီး လုပ္သြားၾကမယ္တဲ့။

ေတြ႔ၾကံဳဆံုကြဲဘ၀ၾကီးမွာ အရာရာကိုရင္ဆိုင္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမွာေပါ့ေလ။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ သံသရာရထားတစ္စင္းပါဘဲ။ လူေကာင္ေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလို မေကာင္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြလာရင္လည္း စိတ္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ခံစားရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း လူထဲက လူတစ္ေယာက္မို႔ ခံစားမႈရသေတြ ေပါင္းစံုနဲ႔ ရပ္တည္ေနဆဲ.......

Busy as a Bee?

In today’s fast-moving business environment, how many times have you heard: “Sorry, I’m too busy!” It is a sad fact but how busy are we really? Indeed, many people put in long hours. They are certainly dedicated but how efficient are they? More often than not, people do not prioritise their activities and get overloaded with mundane details.

Here are some quick tips that will help prioritise work and which will lead to more efficiency, less stress and more accountability. In order to focus on the essential, organize your activities in four simple categories.

Urgent and important
Action is necessary because activities in this category will prove to be essential not only for the good of the business in general but will help keep deadlines.

It also improves the knock-on effect experienced by colleagues and subordinates who have a role to play in the bigger picture.

The actions under this heading are usually characterized by important deadlines and if the latter are not met, unfortunate consequences will be the result.

One example is providing an input which is vital for a major decision to be taken. This is especially true for projects where inter-dependency of team members is essential.

Not Urgent but Important

These activities are more strategic in nature, requiring more thought and possibly the involvement of subject experts.

Due process will have to take place to gain the commitment of key stakeholders.
Quality time needs to be devoted to these activities as ultimately, they will migrate to the first category.
An example is the re-engineering of a product portfolio to ensure market share growth and meeting the expectations of ever more demanding clients.

Urgent but not important

You may wish to consider delegating these activities to a competent administrator.
Make sure you choose someone who has demonstrated a punctilious attention to detail.
You will be delegating to peoples’ strengths and the probability of expediting these activities with precision will be increased.

An example of this is responding to an overdue query on a minor issue.

Not urgent and not important

These activities should be scrutinized because they will constitute the bulk of unnecessary interference that will lead to a waste of time and will make people “just busy”.

An example is shifting through all the emails that are copied “for information only”, that results in so many emails copied to so many people that create confusion as to who has to do what.

Streamlining communications so that only those who are accountable get a copy should be the rule.

In order to increase productivity, it is well worthwhile asking yourself in which category does your activity fall. Simply prioritizing activities will cut through the chaff and help you focus on what you really have to do, rather than keeping yourself busy with unnecessary clutter.

Over a period of time, things will look simpler, more focus will emerge, details will not be overlooked and teamwork will be of the essence. These will lead to increased productivity, less frustration and stress and a higher sense of achievement and pride.

*** Extract from The Straits Times (RECRUIT), Thursday, September 04, 2008

Share your Feeling ျဖစ္လာရျခင္းအေၾကာင္း

တစ္ေန႔က အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ၿပီးေမးလာတယ္။ ဟဲ နင့္ဟာက Share my Feeling မဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ကိုယ့္ရဲ႕ခံစားမႈေတြကို သူမ်ားကိုShareတာမဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပန္ရွင္ျပလိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း ထပ္ေမးလာေတာ့ ေျဖရွင္းခ်က္ကေလးေပးဦးမွဆိုၿပီး ဒီ blog ေလးေရးျဖစ္ပါတယ္။
blog ေတြကို စၿပီးဖတ္တာက ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေလာက္ MCC(Myanma Computer Company)မွာအလုပ္ဝင္ေနကတည္းကဘဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက Friendster ေတြကလည္း ေခတ္စားေနတယ္ေလ။ မထင္မွတ္ဘဲ Blogger ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္က ညီလင္းဆက္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကိုရဲဝင့္ၿငိမ္း။ ညီလင္ဆက္နဲ႔ အရမ္းမခင္ျဖစ္ေပမဲ့ ကိုရဲနဲ႔က ေတာ္ေတာ္ေလးခင္မင္ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ blog ေတြကို စၿပီးဖတ္ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကိုရဲ႕ႏွင့္ကံဆံုပံုမ်ား စကၤာပူကိုေရာက္ေတာ့ အလုပ္စေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လိုက္တဲ့အလုပ္မွာ ခ်က္ခ်င္းရတယ္။ ကိုရဲလုပ္ေနတဲ့ company ျဖစ္ေနမွန္းေနာက္မွသိရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလမွာဘဲ သူျမန္မာျပည္ကို မိန္းမျပန္ယူၿပီး အလုပ္လည္းေျပာင္းသြားပါေတာ့တယ္။ မိန္မလည္းယူၿပီးေရာ သူလည္းblog ေတြအေရးက်ဲသြားပါတယ္။ ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္ ကိုရဲ၏အေရးအသားေတြကို။ ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေဝၿဖိဳးထြတ္ရဲ႕ blog ကိုလည္း အျမဲလိုလိုဖတ္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ connection အေနအထားေၾကာင့္ သူလည္း blog အေရးက်ဲသြားျပန္ပါတယ္။ စလံုကBloggerေတြကေတာ့ လက္စြမ္းျပတယ္ဗိ်ဳ႕။ စိတ္ရိွတိုင္း တစ္ပိုစ့္ၿပီး တစ္ပို႔တင္ႏိုင္ၾကတယ္။ connection ကိုစိတ္ပူစရာမလိုဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔အလုပ္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ျပင္းျပင္းပ်ပ်သတိရမိတယ္။ အလုပ္ကလည္း နည္းနည္းပါးေနေတာ့ သတိရခ်ိန္ရိွတာေပါ့ေလ။ ဒါနဲဘဲ blog တစ္ခု create လုပ္လိုက္တယ္။ ၂၀၀၇ ခုနွစ္ ႏိုဝင္ဘာလေလာက္ကေပါ့။ ကိုယ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို blog မွာေရးလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေရးထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း သူသိလာၿပီး သူ႔ရဲ႕ Feeling ေတြကို္္္လည္း ျပန္ျပီး Share ေစခ်င္တယ္ေလ။ ဒီလိုအေၾကာင္းနဲ႔ဘဲ Share your Feeling ဆိုတာျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ Feeling ေတြလည္း မ Share ျဖစ္၊ သူ႕ Feeling ေတြလည္းကိုယ္မသိေတာ့ဘဲ blog နဲ႔ေဝသြားပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၁ရက္ေန႔က ညီလင္းဆက္ဆီမွ MBS မွာ Member ဝင္ဖို႔ Invitation ေလးရလာတာနဲ႔ MBS မွာ Member ဝင္ရင္း blog ေသြးမ်ားျပန္ၾကြလာပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၆ရက္ေန႔ စကၤာပူမွာ Blogger မ်ာ၏ေတြ႕ဆံုပြဲးအၿပီးမွာေတာ့ blog ေရးခ်င္တဲ့စိတ္က အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ Share your Feeling ေလးျပန္အသက္ဝင္လာၿပီေလ။ စိတ္ထဲမွာရိွေနတဲ့အရာေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာတဲ့အက်င့္ကေန blog ေလးေပၚမွာ Share တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးျပန္လုပ္ယူေနပါတယ္။ တျခားသူရဲ႕အျမင္ေတြကိုလည္း Share ခဲ့ရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မိမွာပါ......

ရည္းစားေဟာင္း

(၁) ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ေတြ႔ရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနပါ။

(၂) အလိုက္မသိ စကားလာေျပာပါက ပါးပိတ္ရိုက္ပါ။

(၃) ျပန္ၿပီးဆက္သြယ္မယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ႔ရင္ ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး
အရွက္နည္းလွခ်ည္လားဟု ပိတ္ေျပာပစ္ပါ။

(၄) ရည္းစားေဟာင္းအေၾကာင္း လာေျပာသူမ်ားရွိရင္ သူ႔ထိုက္နဲ႔သူ႔ကံပဲဟု
သနားေသာေလသံျဖင့္ေျပာပါ။

(၅) ရည္းစားေဟာင္းကို တစ္ခါတစ္ေလအိပ္မက္မက္ပါက ငါကံဆိုးလိုက္ေလျခင္းဟု ညီးတြားပါ။

(၆) ရည္းစားေဟာင္းအိမ္နားမွ မတတ္သာ၍ ျဖတ္သြားရရင္ေတာင္
ဆိုးလိုက္တဲ့လမ္းဟု သုံးခါတိတိ ေရရြတ္ပါ။

(၇) ရည္းစားေဟာင္းကို ျပန္ၿပီးစိတ္၀င္စားခ်င္လာပါက
ငါစိတ္ကစားတာေနမွာပါေလဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆံုးမပါ။

(၈) ရည္းစားေဟာင္းႏွင့္ သြားခဲ့ဖူးေသာေနရာမ်ားေရာက္မိ၍
သတိရခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာပါက ၀ဋ္ေၾကြးေတြ ေျပပါေစေတာ့ဟု ထပ္ခါတလဲလဲ
ဆုေတာင္းပါ။

(၉) ရည္းစားေဟာင္းဆီမွ လက္ေဆာင္ပစၥည္းအခ်ိဳ႕ လက္ခံရရွိပါက ေၾသာ္….
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ရွိပါေစေတာ့ဟု စဥ္းစားၿပီး ခပ္တည္တည္လက္ခံထားလိုက္ပါ။

(၁၀) ရည္းစားေဟာင္းကို အခုထိခ်စ္ေနမိတုန္းပဲဟု ေသခ်ာသြားပါက တိန္..တိန္..
တိန္ ဟု သံုးခါေအာ္၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသပစ္လိုက္ျခင္းသာ
အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသည္။

*** My Friend send to me and just remind me:P ***

ပထမဆံုးမ်ား

ေတာင္းဆိုလာၿပီဆိုေတာ့ ေျဖရေတာ့မွာေပါ့။ ေဗဒင္ဆရာကေတာ့ေျပာတယ္ အပိ်ဳၾကီဇာတာမပါဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့မပူပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မုဆိုးဖိုနဲ႔ ညားမွာဆိုးလို႔ ျမန္ျမန္ေျဖလိုက္ပါတယ္..

ပထမဆံုး ေနခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ — ေမၿမိဳ႕ ဇာတိေလ..

ပထမဆံုး တက္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္း — အ.လ.က (၃) ျပင္ဦးလြင္။

ပထမဆံုး အတန္း — သူငယ္တန္းဟုတ္ဘူးလား

ပထမဆံုး သူငယ္ခ်င္း၊ ပထမဆံုး ရတဲ့ ေက်ာင္းသူငယ္ခ်င္း — ေက်ာ္ေနဇင္ဦး၊ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ခင္တာ။ မူၾကိဳလည္းတူတူတက္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ၾကီလာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္က မေခၚၾကေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္သြားလည္းဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းမသိဘူး။

ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့စာအုပ္ — ဖတ္ဖူးတာေတာ့အမ်ားၾကီးဘဲ။ မွတ္မိေတာ့ဘူး။

ပထမဆံုး အလြတ္ရတဲ့ ေက်ာင္းစာ — က၊ ခ၊ ဂ ဘဲျဖစ္မွာေပါ့။

ပထမဆံုး အ႐ိုက္ခံရျခင္း — ငယ္ငယ္ကေတာ့သိပ္အရိုက္မခံရဘူ။ အခုခ်ိန္ထိမွတ္မိေနတဲ့ ရိုက္ခံရတာေတာ့ရိွတယ္။ ဆယ္တန္တုန္းက စာပန္အိမ္ေဘာ္တာမွာ Tutorial ေျဖတုန္ကႏွစ္ဘာသာက်လုိ႔ ေဒါက္တာေက်ာ္ေဇာက Stage စင္ေပၚမွာ ထမိန္လွန္ခိုင္းၿပီး ေျခသလံုးကို ႏွစ္ခ်က္ခ်တာ။ ရိုက္ခံျပီးျပီးခ်င္ဘဲ အရႈိးရာၾကီးႏွစ္ေၾကာင္း မည္းေနတာဘဲ။ အတန္းထဲးမွာ ကုိယ္ကို ၾကည့္ၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကလည္းရိွေနေတာ့ ပိုရွက္တာေပါ..ဟီး ဟီး.. ေနာက္ပိုင္းေတာ့မရွက္ေတာ့ပါဘူး..ေနာက္ပိုင္း ေဒါက္တာလည္းမရိုက္ႏိုင္ေတာ့လုိ႔ထင္တယ္ တစ္ဘာသာက်ရင္ထိုင္ထ တစ္ရာ အတန္းေရွ႕မွာလုပ္ရတာ..သံုးဘာသာက်တဲ့ေန႔ကေတာ့ ေသၿပီဆရာဘဲ။ ေျခေထာက္ေတြကြေနၿပီး အေဆာင္ေလွခါးေပၚလည္း မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...တစ္ႏွစ္လံုးဆို တစ္ေထာင္မကေလာက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ဒီကိုယ္လံုးျဖစ္လာတာေပါ့.. :P

ပထမဆံုး ရတဲ့ဆု — တစ္ခါမွမရဘူးဖူး။ အလည္အလတ္တန္းမွာဘဲေနတာဆိုေတာ့။

ပထမဆံုး သြားဖူးတဲ့ခရီး — ငယ္ငယ္တုန္းက အဘိုးအဘြားေတြေနတဲ့ ရြာကိုသြာလည္တယ္။

ပထမဆံုး စီးဖူးတဲ့ကား — ခရီးသြားတဲ့ express ကားျဖစ္မယ္ထင္တယ္။

ပထမဆံုး ဆုိတဲ့သီခ်င္း — မူႀကိဳမွာဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြျဖစ္မွာေပါ့။

ပထမဆံုး ေရးတဲ့ကဗ်ာ — ကဗ်ာနာမည္က “ေဝးကြာျခင္ = ကြာေဝျခင္း” တဲ့.. ဘေလာ့မွာတင္ထားၿပီးသားေလ။ ရင္ထဲမွာ format ရိုက္လို႔မရတဲ့ကဗ်ာေလးေပါ့။

ပထမဆံုး ေရးခဲ့ေသာ ရည္းစားစာ — ရည္းစားစာကေတာ့အမ်ားၾကီးေရးခဲ့ဘူးတယ္။ ဘယ္စာကပထမျဖစ္မလဲမသိေတာ့ဘူး။

ပထမဆံုး ရည္းစားထားခဲ့ဖူးေသာႏွစ္ — ၁၀တန္းေအာင္ၿပီး တစ္ႏွစ္။ အေျဖလည္းေပးၿပီးေရာ သူနဲ႔လည္းေဝးသြားေရာ။ သူနဲ႔ျပတ္သြားေတာ့ ရည္းစားစာေတြ အကုန္ျပန္ေတာင္းၿပီး ေရထဲေမ်ာလိုက္တာ မရိွေတာ့ဘူ။

ပထမဆံုး ခ်စ္သူ — သူေပါ့။ အခုခိ်န္ထိမွတ္မိတာက ကိုယ့္ကိုမွမရရင္ မိန္းမ မယူေတာ့ဘူးတဲ့..ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။

ပထမဆံုး ၀ယ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ — ေဖျမင့္ရဲ႕ စိတ္၏စြမ္းအားသတၱိမ်ား။

ပထမဆံုး ၀ယ္တဲ့သီခ်င္းေခြ — မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ကိုယ္တိုင္မဝယ္ဖူးဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ Internet က downlod လုပ္တယ္။ email ကေန အျမဲပို႔ေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ရိွေနေတာ့။ သူက ကိုယ္ၾကိဳက္တာေတြကိုဘဲ ပို႔ေပးတာကိုး။ အခုေတာ့ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားၿပီ။

ပထမဆံုး တကၠသုိလ္ေရာက္တဲ့ေန႔ — ၂၀၀၁ စက္တင္ဘာလမွာ ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္စတက္ခဲ့တယ္။ ေန႔ေတာ့မသိေတာ့ဘူး။ ပထမဆုံးေန႔က တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးေပါ့။ မၾကာပါဘူး သူငယ္ခ်င္းေျခာက္ေယာက္ေပါင္းမိသြားၿပီး ေလာင္စိန္လုပ္ေတာ့တာဘဲ။ စီပြားေရးတကၠသိုလ္ဆိုတာကလည္ သိတဲ့အတိုင္ဘဲ ေယာက်ၤားေလးဆိုတာအရွာသာ။ မိန္မလွကႊၽန္းကိုး..:P ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္တည္းလာၿပီဆိုရင္ ေလာင္ၿပီသာမွတ္။ Eco majar ကေျခာက္ေယာက္အဖြဲ႔ဆို မသိတဲ့သူ ရွားတယ္။ အရင္အခ်ိန္ေတြကိုသတိရပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ။

ပထမဆံုး ရဖူးတဲ့လက္ေဆာင္ — ဝက္ဝံအ႐ုပ္အၾကီၾကီးဘဲ။ သူလက္ေဆာင္ေပးတာ။ မွတ္မိေသးတယ္ မန္ေလးကေန ရန္ကုန္ကိုလာတဲ့ ရထားေပၚမွာ အရုပ္ၾကီတစ္ရုပ္နဲ႔ ကို႔ရိုကားရား။ အခုေတာ့ကေလးေတြလက္ခ်က္မိသြားၿပီထင္တယ္။

ပထမဆံုး အလုပ္ — MCC(MICT Park) ထဲမွာ SA(System Analyst)စလုပ္ခဲ့တယ္။ လစာေတြအမ်ားၾကီးဘဲ..:P ေျပာင္ျပန္...

ပထမဆံုး တစ္ေယာက္ထဲခရီးသြားျခင္း — ရန္ကုန္ကေန ေမၿမိဳ႕ကိုျပန္တုန္းက။ ညဘက္ကားစီးရတာကိုၾကိဳက္တယ္။

ပထမဆံုး ေသာက္ဖူးတဲ့ေဆးလိပ္၊ ပထမဆံုး ေသာက္ဖူးတဲ့အရက္ — ေဆးလိပ္ေကာ အရက္ေကာ မေသာက္တတ္ဘူး။ အဲ ဘီယာေတာ့ ေသာက္ဖူးတယ္။သၾကၤန္လည္တုန္းက ဦေလးက ေသာက္ဖူးေအာင္ေသာက္ၾကည့္ပါလာလိုေျပာလို႔ တစ္ငံုေသာက္ဖူးတယ္။ တေလာက ရံုကတစ္ေယာက္ထြက္ေတာ့ ညစာသြားစားၾကတာ ဘီယာအတင္းတိုက္လို႔ တစ္ငံုေတာ့ေသာက္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ငံုရိွသြားၿပီ.. ဟီး..ဟီး..

ပထမဆံုး တက္ဖူးေသာ ေဆး႐ံု — ၂၀၀၂ ခုႏွစ္က ေအာင္ရတနာေဆးရံုမွာ Typhoid ျဖစ္လို႔။ ခုႏွစ္ရက္ေလာက္ ဘာမွမစားလိုက္တာ နဲနဲေတာ့ပိန္သြားတယ္။

ပထမဆံုး ဘေလာ့ပို႔စ္ — You Know..?

ပထမဆံုး ခင္တဲ့ ဘေလာဂ့္မိတ္ေဆြ — ညီလင္ဆက္။ ဘေလာ့ဘယ္လိုျဖစ္လာတယ္ဆိုတာကိုေရးေတာ့မွ အက်ယ္တဝင္႔ေရးေတာ့မယ္။

ပထမဆုံး ကုိယ္ရွာတဲ့ပုိက္ဆံကုိယ္သံုးျခင္း — SA လုပ္လို႔ရတဲ့ ပထမဆံုးလခကို အေဖနဲ႔အေမကို ကန္ေတာ့တယ္။

ပထမဆံုး အၾကိမ္ ရန္ၿဖစ္ၿခင္း — ရန္ေတာ့မျဖစ္ဖူးဘူထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းရင္းႏီွးတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္တယ္။ စိတ္ေကာက္တာကလည္း လူေရြးေသးတယ္။

ပထမဆုံး အၾကိမ္ ထီေပါက္ျခင္း (ခ်ဲထီ) — တခါမွမေပါက္ဖူးေသးဘူး။ ေလာင္ကစားနဲ႔အၾကိဳးမေပးဘူ။ မွတ္မိေသးတယ္ သူငယ္ခ်င္ေတြနဲ႔ Sein John Island သြားတုန္းက ဖဲရိုတ္ၾကတာ ထံုးစံအတိုင္း ရႈံးတာဘဲ။ ပြဲမၿပီးခင္ဝင္အိပ္လိုက္လို႔ ပါသြားတာေလးကုန္မသြားဘူး ေတာ္ေသးလို႔။

ပထမဆံုး ရင္ခုန္ဖူးျခင္း — တစ္ခုခုကို ခိုးလုပ္တိုင္း အၿမဲလိုလိုခုန္ပါတယ္။ ဘယ္အၾကိမ္စခုန္ခဲ့လည္းေတာ့မမွိေတာ့ဘူး။

ပထမဆံုး တီးဖူးတဲ့ဂစ္တာ — ဂစ္တာ မတီးတတ္ဘူး။ တီတတ္တဲ့သူကိုၾကိဳက္တယ္။

ပထမဆံုး ေရာက္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံရပ္ျခား — အခုေရာက္ေနတဲ့ စကၤာပူေပါ့။

အတၱကို အေရာင္တင္ၾကသူမ်ား

လူအေၾကာင္းေပါင္းၾကည့္မွသိတဲ့။ သိပ္မွန္တဲ့စကားတခြန္းပါဘဲ။ အမွတ္မထင္ေတြ႔ခဲ့ၾကၿပီး အရမ္းခင္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရိွသလို ေပါင္းလာတာၾကာၿပီးမွ မိတ္ပ်က္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းရိွပါတယ္။ ပိုက္ဆံေၾကာင့္မိတ္ပ်က္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ရိွသြားျပီ။ လူဆိုတာလည္းအခက္သား ေငြမ်က္ႏွာတစ္ခုကိုၾကည့္မိၿပီဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြဆိုတာ မရိွေတာ့ဘူး။ ေငြေၾကးေနာက္ကြယ္မွာ ဆံုးရႈံးသြားတဲ့အရာေတြကို သူတို႔ မျမင္လိုက္ၾကဘူး။ ငါဆိုတဲ့အတၱကို အေရာင္ေတာက္လာေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္သြားၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီေပၚမွာရတဲ့ ခံစားမႈေတြကေတာ့ မတူညီဘူး။ သူတို႔ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာ့ ျပန္သံုးသပ္မိတယ္။ ငါသူတို႔ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိုသင္ခန္းစာရလဲ ဆိုၿပီးေပါ့။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကိုယ့္စိတ္ကို ေျဖသိမ့္ႏိုင္ေအာင္ဘဲ ၾကိဳးစားရမယ္။ ငါးရာနဲ႔တန္ဖိုးျဖတ္တဲ့သူက ငါးရာတန္သူငယ္ခ်င္း၊ ငါးဆယ္နဲ႔တန္ဖိုးၿဖတ္တဲ့သူက ငါးဆယ္တန္သူငယ္ခ်င္းေပါ့။ ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ကိုယ္တိုင္ သတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အေတြ႔အၾကံဳမ်ိဳးစံုေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္စဥ္းစာမိတာက သူတို႔ေနရာမွာငါဆိုရင္ေကာ အဲဒီလိုလုပ္မွာလား????

၀မ္းနည္းမိတဲ့ေန႔

ဒီေန႔ စိတ္ထဲမွာအရမ္း၀မ္းနည္းလာတာေၾကာင့္ ငိုမိတယ္။ စိတ္ညစ္လာရင္ ကမ္းစပ္တစ္ခုခုကို သြာၿပီထိုင္ခ်င္တာကလည္း အက်င့္တစ္ခုျဖစ္ေနျပီ။ ဒါနဲ႔ အိမ္နဲ႔ နီးနီနာနား ဘယ္နားကို သြားထိုင္ရမလဲ စဥ္းစာလိုက္ေတာ့ ေနရာတစ္ခုကို စဥ္းစားမိတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ့တယ္။
အဲဒီေနရာေလးက စလံုးမွာ အရင္တခိ်န္က အရမ္းစည္ကားတဲ့ေနရာေလးလို႔ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြကေျပာတယ္။ wedding လိုမ်ိဳး အထိမ္းအမွတ္ပြဲတစ္ခုခုလုပ္ရင္ အဲဒီေနရာေလးကိုအျမဲသြားၾကတယ္တဲ့။ ႏွစ္ေတြၾကာလာၿပီး အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ မသြားၾကေတာ့ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ ေရကန္ထဲမွာ ၾကာပန္းေတြလညး္ရိွတယ္။ သစ္သားတံတားေလးလည္းရိွတယ္။ မရိတ္တာၾကာလို႔ရွည္ေနတဲ့ျမက္ေတြလည္းရိွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအးခ်မ္တဲ့ေနရာေလးပါဘဲ။ ဒီမွာေရာက္ေနတဲ့သူေတြလည္း အဲဒီေနရာေလးကို ေရာက္ဖူးၾကမွာပါ။ သတိမထားျဖစ္ၾကရင္ေတာ့ မသိဘူး။
ေရကန္ေလးေဘးမွာထိုင္ၿပီေတာ့ စိတ္လိုလက္ရေတြးလိုက္ မ်က္ရည္က်လိုက္ေပါ့။ မိုကလည္းဖြဲဖြဲေလးရြာေနေသတယ္။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ဖုန္းေခၚေနၾက သူငယ္ခ်င္းေလးကို စကားေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ေက်းဇူးပါသူငယ္ခ်င္း။
တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေရျပင္ကိုလေရာင္ေလးလႊမ္းမိုလာတယ္။ေအာ္.. ဒီေန႔ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေနကိုး။ လွ်ပ္စစ္မီေရာင္ေတြကို လေရာင္ကမလႊမ္ႏိုင္ေပမဲ့ လေရာင္ကလည္း သူအလွနဲ႔သူ ထိန္လင္းစြာေတာက္ပေနပါတယ္။ ဒီကိုေရာက္ေနတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေပမဲ့ လေရာင္ကိုအခုေလာက္ၾကာၾကာမခံစာဘူးေသးဖူး။ လေရာင္ေအာက္မွာလမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ အရသာကို အရမ္းၾကိဳက္တယ္။ လေရာင္ေအာက္မွာလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏူးလာတယ္။ ေအာ္.. ထိခိုက္ခံစာလြယ္လြနး္တဲ့ ငါ့စိတ္ပါလား…

သစ္ပင္,သစ္ရြက္,ေလေျပ

Mail ထဲကိုေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးပါ.. အရမ္းၾကိဳက္လြန္းလို႔ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္..

သစ္ပင္

ကြ်န္ေတာ့္ကို သစ္ပင္လို႔ ေခၚၾကတဲ့အေၾကာင္းက ကြ်န္ေတာ္က ပန္းခ်ီဆဲြတာကို
၀ါသနာပါတယ္။ က်ြန္ေတာ့္ အၾကိဳက္ဆံုးက သစ္ပင္ေတြ ဆဲြရတာကိုပဲ။ ၾကာလာေတာ့
ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ပန္းခ်ီကားေအာက္မွာ သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္က ကြ်န္ေတာ္ထိုးေနက်
ဆိုင္း(Sign) အစား ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းတုန္းက ကြ်န္ေတာ္
ရည္းစားအမ်ားၾကီး ထားခဲ့့ဖူးတယ္။ ရည္းစားေတြ အမ်ားၾကီးထဲက ကြ်န္ေတာ္
အရမ္းခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို
ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေၾကာင္း ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သူမ မွာ တစ္ဖက္သားကို
ဆဲြေဆာင္နိုင္တဲ့ လွပတဲ့ရုပ္ရည္ ကိုယ္လံုးမရွိဘူး။ သာမန္မိန္းကေလးထဲက
တကယ့္သာမန္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ သူမကို ခ်စ္တယ္...
တကယ့္ကိုခ်စ္တယ္...
သူမရဲ့ ရိုးသားမႈကို ခ်စ္တယ္..
သူမရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူ၊ သူမရဲ့ အားနည္းခ်က္၊ သူမရဲ့
အားငယ္မႈေတြကို ခ်စ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ သူ႔ကိုခ်စ္တယ္၊
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မထူးျခားတဲ့ သူမက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မထိုက္တန္ဘူးလို႔
ထင္မွာစိုးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ သူမကို ဖြင့္မေျပာခဲ့့တာပါ။
ခ်စ္ခဲ့ၾကျပီးရင္လည္း ေနာက္ဆံုး ခဲြခြာရမွာစိုးလို႔၊ ခ်စ္ခဲ့ၾကျပီးရင္
ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြ သူမကို ထိခိုက္ေအာင္ေျပာမွာ ေၾကာက္လို႔၊ တစ္ေန႔
သူမကို ကြ်န္ေတာ္ လံုး၀ပိုင္ဆိုင္ရမယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ယံုၾကည္ထားမိျပီး တစ္ျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔ တဲြခ်င္ေသးလို႔ သူမကို
ကြ်န္ေတာ္ ဖြင့္မေျပာေသးတာလည္းပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ တစ္ျခားေကာင္မေလးနဲ႔ တဲြေနတာကိုၾကည့္ျပီး သူမ ကြ်န္ေတာ္ေဘးမွာ
သူငယ္ခ်င္းလို႔ (၃)နွစ္အတူရွိ ေနခဲ့တယ္။ (၃)နွစ္္လံုးလံုး
သူမခံစားခဲ့ရတယ္။ ခံစားေနတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ မသိေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္း
တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ သူမၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ြန္ေတာ္က ပါးနပ္တဲ့
ဒါရိုက္တာတစ္ေယာက္ပဲေလ.. တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္႔ေကာင္မေလးနဲ႔
ေက်ာင္းအေဆာင္ေဘးမွာ ခ်ိန္းေတြ႔ျပီး နမ္းေနၾကတာကို သူမနဲ႔
ပက္ပင္းတိုးမိတယ္။ သူမက ဟန္ေဆာင္ရယ္ရင္း go on ဆိုျပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူမရဲ႔ မို႔ေမာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးဟာ ညတုန္းက
ဘယ္ေလာက္ခံစားျပီး ငိုထားရတယ္ ဆိုတာကို သက္ေသျပေနပါတယ္။


ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ မ်က္လံုးမို႔ေနတာလည္းဆိုတာကို
မသိက်ဳိးကြ်ံျပဳျပီး မေမးတဲ့အျပင္ သူမကို ေလွာင္ရီေနမိတယ္။
ေက်ာင္းဆင္းလို႔ လူေတြအားလံုးျပန္ၾကေတာ့မွ သူမ စာသင္ခန္းထဲမွာ
ခိုးငိုေနတာကို ေဘာလံုးက်င့္ရင္း ပစၥည္းတစ္ခု ေမ့က်န္လို႔ ျပန္လာယူတဲ့
ကြ်န္ေတာ္ စာသင္ခန္း အျပင္ဖက္မွာ သူမငိုေနတာကို တစ္နာရီနီးနီး
ရပ္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာကို သူမ မသိခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ နံပတ္(၄)ေယာက္ေျမာက္
ေကာင္မေလးက သူမကို မလိုလားမနွစ္ျမိဳ႔ခဲ့ဘူး။ တစ္ခါက သူတို႔နွစ္ေယာက္
အၾကီးအက်ယ္ စကားမ်ားၾကတယ္။ သူမရဲ႔သိမ့္ေမြ႔တဲ့ စရုိက္က လူေတြကို
ရန္မလုပ္တတ္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့
ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္မေလးဖက္ကေနျပီး သူမကို ေဟာက္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက်ရင္း
သူမကြ်န္ေတာ္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ သူမရဲ႔ မ်က္ရည္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈရင္း
ကြ်န္ေတာ့္ေကာင္းမေလးလက္ကို ဆဲြျပီး စာသင္ခန္းျပင္ ဖက္ထြက္သြားလိုက္တယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူမက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့တဲ့ပံုစံနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔
စရင္းေနာက္ရင္း အရင္လိုပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ သူမ ဘယ္ေလာက္ ခံစားရမယ္ဆိုတာ
ကြ်န္ေတာ္နားလည္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ပုိခံစားရတယ္ဆိုတာကို သူမ
မသိခဲ့ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္(၅)ေယာက္ေျမာက္ ေကာင္မေလးနဲ႔ လမ္းခဲြေတာ့ သူမကိုေခၚျပီး
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ထြက္လည္ၾကတယ္။ "ငါ နင့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္"ဆိုေတာ့..
အေတာ္ပဲ ငါလည္း နင့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္လို႔ သူမက ဆိုတယ္။

"ငါ သူနဲ႔ လမ္းခဲြလိုက္ျပီ"
"ငါ သူ႔ကို အေျဖေပးလိုက္ျပီ"
"သူ"ဆိုတာ ဘယ္သူလည္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလး သူမကို
ခ်စ္ခြင့္ပန္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါျပီ။ သန္မာဖ်တ္လတ္ျပီး သြက္လက္သြက္လက္
ခ်စ္စရာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါ။ သူမကို အသဲအသန္ ပိုးပန္းခဲ့ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ခံစားသြားရတယ္ဆိုတာ သူမ မသိေအာင္ဟန္ေဆာင္ရင္း၊ ၾကားရတာ
၀မ္းသာေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္မႈကို
ဆက္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး။ ရင္မွာနာက်င္ေနတာေတြ ရင္၀မွာ တစ္ခုခုနဲ႔
လာဖိထားသလို ခံစားရတယ္။ အသက္႐ွဳ မ၀ေတာ့ဘူး။ တအားေအာ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတာ
အသံေတြက လည္ေခ်ာင္း၀မွာ ထစ္ဆို႔ေနခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ငိုမိတယ္...ခ်ံဳးပဲြခ် ငိုမိတယ္.....
သူမ ခ်ဳံးပဲြခ်ငိုတာကို အၾကိမ္ေပါင္းမနည္း ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
စာေမးပဲြေတြျပီးလို႔ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မဲ့ ေနာက္ဆံုးတစ္ရက္မွာ
ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္းထဲမွာ message ေလး တစ္ေစာင္ရွိ ေနတာကို သတိထားမိတယ္။
ရက္စဲြကိုၾကည့္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့(၁၀)ရက္က ကြ်န္ေတာ္ခ်ံဳးပဲြခ်ငိုခဲ့တဲ့
ရက္ေလးပါ။ ဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ေမ့ေနခဲ့တာပါ...

"သစ္ရြက္ေလးေၾကြတာ ေလရဲ႔ ေခၚေဆာင္မႈေၾကာင့္လား သစ္ပင္က ေနခြင့္ မေပးလို႔လား"

သစ္ရြက္

ေက်ာင္းတုန္းက သစ္ရြက္ေလးေတြ စုေဆာင္းတာကို ၀ါသနာပါခဲ့တယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သစ္ရြက္ေလးေတြဟာ နွစ္ရွည္လၾကာ မွီခိုခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ကို
ခဲြထြက္ရဲတဲ့ သတၲိရွိလို႔ပဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက ကြ်န္မနဲ႔ အရမ္းခင္တဲ့
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ သမီးရည္းစားလို႔မဟုတ္ဘဲ
တကယ့္သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္လို ခင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူပထမ
ရည္းစားရေတာ့ ကြ်န္မမွာ မရွိအပ္တဲ့ သ၀န္တိုမႈ၊ ရင္ထဲက နာက်င္မႈေတြ
ခံစားခဲ့ရတယ္။ (၂)လေလာက္ေနျပီး သူတို႔ျပတ္သြားေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ
သူမသိေအာင္ ကြ်န္မ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္လအၾကာမွာ သူ
ဒုတိယေျမာက္ရည္းစား ရသြားျပန္တယ္။

ကြ်န္မသူ႔ကို ခ်စ္တယ္...
သူလည္း ကြ်န္မကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကြ်န္မသိတယ္...
ဒါေပမဲ့....သူဘာလို႔ ကြ်န္မကို ဖြင့္မေျပာေသးတာလဲ....
နွစ္ေယာက္စလံုးခ်စ္ေနလ်က္နဲ႔ သူဘာလို႔ မတုန္မလႈပ္လဲ....
သူရည္းစားတစ္ေယာက္ ေျပာင္းတိုင္း ကြ်န္မရင္တစ္ခါနာရတယ္...ခံစားရတယ္....
တစ္ခါခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္သံသယျဖစ္မိတယ္။ ကြ်န္မကပဲ သူ႔ကို တစ္ဖက္သတ္
ခ်စ္ေနမိတာလား..
ကြ်န္မကို မခ်စ္ဘူး ဆိုရင္လည္း ဘာလို႔ ကြ်န္မအေပၚ သေဘာေကာင္းေနတာလဲ...
သူသေဘာေကာင္းတာေတြဟာ ရိုးရိုးသူငယ္ခ်င္း ထက္ေတာင္ လြန္ေနျပီ...
လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရတာ ခံစားရလြန္းပါတယ္...
သူရဲ့အၾကိဳက္ေတြ အက်င့္ေတြ ကြ်န္မအေပၚဆက္ဆံမႈေတြ ကြ်န္မ ေကာင္းေကာင္း
နားလည္နိုင္ခဲ့ေပမဲ့ မိန္းကေလးကပဲ အရင္စ ဖြင့္ေျပာရမလား ဆိုတာကုိ ကြ်န္မ
မခန္႔မွန္းတတ္ခဲ့ဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ.... သူဖြင့္ေျပာလာမဲ့ရက္ကို ေမွ်ာ္ရင္း ကြ်န္မသူ
့ေဘးမွာပဲ ရွိေနခ်င္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုပဲ ဂရုစိုက္ခ်င္တယ္ ခ်စ္ခ်င္တယ္။ ညည
သူ႔ဖုန္းသူ႔ message ကို ေမွ်ာ္ေနရသလိုေပါ့။ သူဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ေတြ႐ွဳပ္
မအားတဲ့ၾကားက ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ သူခ်န္ထားတတ္ေသးတယ္ဆိုတာ
ကြ်န္မသိေနတယ္ေလ...

ဒီလိုနဲ႔ေစာင့္စားရင္း (၃)နွစ္လံုးလံုး သူ႔ေဘးမွာ ကြ်န္မရွိေနခဲ့တယ္။
ေစာင့္ေမွ်ာ္ရတာဟာ ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။ လက္လႊတ္ခ်င္ေပမဲ့လည္း
ေရာက္ရွိလာမဲ့ ရက္ကို ၾကိဳေတြးျပီး ၾကည္နူးရင္း
ဆက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခ်င္တယ္။ ဒီလိုပင္ပန္းျခင္း၊ နာက်င္ျခင္း၊
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ေတြေ၀ျခင္းေတြဟာ (၃)နွစ္လံုးလံုး ကြ်န္မနဲ႔အတူ
ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးစာေမးပဲြ ေျဖဖို႔ နီးလာေတာ့ တျခားအခန္းက
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္မကို အသဲအသန္ပိုးပန္းတယ္။ စစခ်င္းမွာ ကြ်န္မ
ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလးဟာ ကြ်န္မ နွလံုးသားရဲ႔ ေနရာ
တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို တေျဖးေျဖး စိုးမိုးလာခဲ့တယ္။

ေကာင္ေလးဟာ ေႏြးေထြးတဲ့ ေလလိုပါပဲ...
ကြ်န္မရဲ႔ နွလံုးသားသစ္ရြက္ကို လႈပ္ခါေအာင္ တိုက္ခိုက္နိုင္စြမ္းတယ္...
ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မရဲ႔ နွလံုးသားတစ္ေနရာစာ မကေတာ့ပါဘူး ကြ်န္မရဲ႔
နာက်င္ျခင္း၊ ေစာင့္စားျခင္းေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနတဲ့ နွလံုးသား
သစ္ရြက္ေလးကို ေလနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္မဲ့ေနရာကို ေကာင္ေလး
ေခၚေဆာင္သြားနိုင္လိမ့္မယ္လို့ ကြ်န္မယံုၾကည္လိုက္မိတယ္။ သစ္ရြက္ေလး
သစ္ပင္္ေပၚက ေၾကြက်သြားခဲ့ပါျပီ။ သစ္ပင္ကေတာ့ျပံဳးေနတယ္ ေနခဲ့ပါလို႔လဲ
မတားခဲ့ပါဘူး။

"သစ္ရြက္ေလးေၾကြတာ ေလရဲ႔ ေခၚေဆာင္မႈေၾကာင့္လား သစ္ပင္က ေနခြင့္မေပးလို႔လား"

ေလေျပ

ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္စနိုးနဲ႔ သစ္ရြက္လို႔ေခၚခဲ့တယ္။ သူမက
သူခ်စ္တဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ခံစားခ်က္ေတြ ဖံုးကြယ္ရင္း မွီခိုျပီးေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေလလုပ္ရေတာ့မယ္။ သစ္ရြက္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္
ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ ေလလုပ္ရေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူမကို စျပီး
သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေက်ာင္းေျပာင္းလာျပီး တစ္လအၾကာမွာပါ။
ေသးငယ္တဲ့ သူမရဲ့ ကိုယ္လံုးနဲ႔ ေဘာလံုးကြင္းေဘးမွာ ထိုင္ရင္း
မ်က္စိတစ္စံုဟာ ေဘာလံုးက်င့္ေနတဲ့ ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ကို
စူးစိုက္ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သူမတစ္ေယာက္ထဲပဲျဖစ္ျဖစ္
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမအဲဒီေနရာေလးမွာ ထိုင္ျပီး ေငးၾကည့္ေနတတ္တာ
အားကစား အခ်ိန္တိုင္းပဲ။ ေကာင္ေလးက တစ္ျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရယ္ေမာေနရင္
သူမရဲ့မ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔... ေကာင္ေလး သူမဖက္
လွည့္လာျပီဆိုရင္ သူမရဲ႔ မ်က္လံုးအိမ္မွာ အျပံဳးစေတြနဲ႔... သူမ
အဲဒီေကာင္ေလးကို အျမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္သလိုပဲ၊ သူမကို အျမဲေစာင့္ၾကည့္ရမ
ဲ့အလုပ္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အက်င့္တစ္ခုလို ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ထိုင္ေနက်ေနရာေလးမွာ သူမကိုမေတြ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ
စိုးရိမ္မႈေတ ြ၀င္ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္လို စိုးရိမ္မႈမ်ဳိးလည္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္
ေျပာမျပတတ္ဘူး။ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ သူမ အျမဲေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးလည္း
ရွိမေနလို႔ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မခ်တာနဲ႔ သူမရဲ့ စာသင္ခန္းဖက္ကို
ေျပးလာခဲ့မိတယ္။ အထဲကိုၾကည့္လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးရဲ႔ ဆူပူသံ၊
သူမရဲ႔ ရွဴိက္သံ ေကာင္ေလးရဲ႔ ထြက္ခြာသံကို ၾကားျမင္ခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာ သူမဟာ အရင္ကလိုပဲ ေဘာလံုးကြင္းေဘးမွာ ေကာင္ေလးကို
ေငးေနျပန္တယ္။

ကြ်န္ေတာ္ သ႔ူေဘးကို ေလ်ာက္သြားျပီး ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ေနာက္
စာရြက္တစ္ရြက္ ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ သူမက အံၾသတဲ့ပံုစံနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ျပံဳးျပီး စာရြက္ကို ယူလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ
စာရြက္ေခါက္ေလးကို ကိုင္လို႔ ကြ်န္ေတာ္နား သူမေရာက္လာတယ္။

"သစ္ရြက္ရဲ႕စိတ္ဟာ ေလးနက္ခိုင္ျမဲလြန္းတယ္။ ေလတိုက္တိုင္း မပါနိုင္ဘူး"
"သစ္ရြက္ရဲ႔ စိတ္ဟာ ေလးနက္ခိုင္ျမဲတာ မဟုတ္ဘူး ... သစ္ရြက္က သစ္ပင္ကို
မခဲြနိုင္တာပါ"
အဲဒီလို သူမနဲ႔ စာအေပးအယူလုပ္ျပီး ေနာက္ပိုင္း သူမတစ္ျဖည္းျဖည္း
ကြ်န္ေတာ္ကို စကား ျပန္ေျပာလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြကို
လက္ခံတတ္လာတယ္။ ဖုန္းေခၚရင္လည္း ျပန္ေျပာတတ္လာတယ္။ သူမ ကြ်န္ေတာ့္ကို
မခ်စ္နိုင္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ခ်စ္လာနိုင္တဲ့အထိ ကြ်န္ေတာ္ ဇဲြလံုလရွိခဲ့တယ္။

သူမနဲ႔ သိခဲ့တဲ့ (၄)လအတြင္း ကြ်န္ေတာ္႔ခ်စ္ေၾကာင္းေတြ ဖြင့္ေျပာခဲ့တာ
အၾကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္ေျပာတိုင္း သူမ
စကားလွမ္းေၾကာင္း လဲႊပစ္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ လက္မလႊတ္ေသးပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ ္သူမကို အရမ္းခ်စ္ေနမိျပီေလ.. ခ်စ္မိရင္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာတယ္..
သူမရဲ့ အခ်စ္ကို ရေအာင္ယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္မိတယ္။ သူမ မခ်စ္မွန္း
သိလွ်က္နဲ႔ သူမအေျဖေပးလာမဲ့ ရက္ကို ေစာင့္စားရင္း ကြ်န္ေတာ္သူ႔ေဘးမွာ
ရွိေနခဲ့တယ္။

"ဘာလုပ္ေနတာလဲဟင္...ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာေတြ ၾကားလား.. ဘာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကို
စကားျပန္မေျပာတာလဲ.. ေမးတာလဲ ေျဖအုန္းေလ"

"ကြ်န္မ ေခါင္းျငိမ့္ေနတယ္"
"ဟင္"
ကြ်န္ေတာ္နား ကြ်န္ေတာ္ မယံုၾကည္နိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ...
"ကြ်န္မေခါင္းျငိမ့္ေနပါတယ္" သူမ ျပန္ေအာ္ပါတယ္...
ကြ်န္ေတာ္ ဖုန္းကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ အေပၚအကၤ်ီကို ေကာက္စြပ္ျပီး
သူမအိမ္ဖက္ ဆိုင္ကယ္ အျပင္း ေမာင္းထြက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေရွ႔ဘဲလ္ကို
နိုက္လိုက္ျပီး သူမ ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူမကို တင္းတင္းေလး
ဖက္ထားလိုက္မိတယ္။

"သစ္ရြက္ေလးေၾကြတာ ေလရဲ့ ေခၚေဆာင္မႈေၾကာင့္လား သစ္ပင္က ေနခြင့္မေပးလို႔လား"

ေ၀းကြာျခင္း=ကြာေ၀းျခင္း

ေ၀ကြာျခင္းဟာ
အခ်စ္ကိုေသြးေအးသြားေစသတဲ့လား..
ငါဟာမင္းရဲ႕ ဖေယာင္းရုပ္တစ္ရုပ္ေလ..
မင္းရဲ႕အခ်စ္မီးနဲ႔ ေတြလိုက္ရင္..
အရည္ေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာ
မင္းမသိတာလား ...
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား ...
မင္းကေတာ့မသိဘူး..
ငါကေတာ့ ..
မင္းအသံကိုၾကာတို္င္း ရင္ခုန္ေနွဆဲပါ..
ရွတတ မ်က္၀န္တစ္စံုကို
တမ္းတေနဆဲပါ..
ဒါေပမဲ့ေလ..
ငါ့မွာ အခ်စ္နဲ႔ညီမွ်တဲ့ မာနတစ္ခုက ရိွေနျပန္တယ္..


ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာ အမွတ္တရကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ၾကတုန္းက ထည့္လိုက္တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေရးထားျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ ခံစားခ်က္ေတြ ျပင္ပ်ေနတဲ့ အခိ်န္တုန္းကေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ကဗ်ာေတြအမ်ားၾကီးေရးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ Hard-disk ေလး format ရိုက္လိုက္ေတာ့ အားလံုးေျပာင္သြားတယ္။ ဒီတစ္ပုဒ္ပဲ ရင္ထဲမွာ format ရိုက္လို႔မရဘဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ေျပာၾကတယ္။ တစ္ပုဒ္တည္း ထည့္လိုက္ေပမဲ့ အရမ္းေကာင္းတယ္တဲ့။ ေကာင္းမွာေပါ့ ရင္တြင္ျဖစ္ စစ္စစ္ေလးကိုး။ ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္ေရးေနရင္း MPA က သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရပါတယ္။

ေယာက်ၤားေလးေတြရဲ႕အခ်စ္

MBS မွာတင္ထားတဲ့ post ေလးပါ..စုစုစည္းစည္းေလးျဖစ္သြားေအာင္ဒီမွာျပန္တင္ထားလိုက္တာ...
အရမ္းခင္တဲ့သူငယ္္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွတယ္..အစစအရာရာ ဆိုးတိုင္ပင္ေကာင္းတိုင္ပင္ေပါ့.. တစ္ေန႔ေတာ့သူ႔မွာခ်စ္သူရသြားတယ္..
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘယ္လိုေတြ႔ျပီးခ်စ္သြားတယ္ဆိုတာေတာ့မသိလိုက္ဘူး..
အခိ်န္တိုေလးအတြင္းမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္သြားၾကတယ္..
သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္သူ႔ေကာင္မေလးကို အရမ္းခ်စ္တာတဲ့…
ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး..အဲေလာက္သိပ္ခ်စ္သြားလဲဆိုတာ သူလည္းမသိဘူူးတဲ့…
ဒီလိုနဲ႔စလံုးမွာေနတဲ႔ အတြဲးေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ living together ေနလိုက္ၾကတယ္ေပ့ါ(အားလံုးကိုမဆိုလိုပါ)
သူငယ္္္ခ်င္းကိုတိုက္တြန္းပါတယ္..ေကာင္မေလးကုိတရား၀င္ယူုဖို႔အတြက္ေပါ့..
ဒါေပမ့ဲ သူကပဲတရား၀င္မယူခ်င္တာလား..
ဘယ္လိုအေၾကာင္းအရာေၾကာင့္တရား၀င္မယူူၾကတာလဲေတာ့မသိဘူး ႏွစ္ဦးသေဘာတူဘဲတူတူေနလိုက္ၾကျပီးတရား၀င္မယူျဖစ္ၾကဘူး..အတူေနတာၾကာလာေတာ့ သူတို႔မွာျပႆနာေလးေတြရိွပံုရတယ္..
အခိ်န္ၾကာလာတာႏွင့္အမွ်သူတို႔မွာအခ်စ္ေတြေရာ႔လာတယ္… ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးကိုသိပ္စိတ္မ၀င္စားတဲ့ပံုစံမ်ိဴးေတြျဖစ္လာတယ္..
လအနည္းငယ္ၾကာျပီးေနာက္…
သူတို႔ေနတဲ့အိမ္မွာအိမ္ရွင္နဲ႔ျပႆနာအနည္းငယ္ျဖစ္ျပီးေတာ႔အဲဒီအိမ္ကေနေၿပာင္းဖို႔လုပ္တယ္..
အိမ္ရွာဖို႔အတြက္အခိ်န္သိပ္မရတာေၾကာင့္လား..တူတူမေနခ်င္ၾကေတာ႔တာေၾကာင့္လာ..
ဘာေၾကာင့္လည္းေတာ့မသိဘူးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခြဲေနလိုက္ၾကတယ္..
ေကာင္မေလးကျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔လုပ္ေနတယ္..ဒီမွာအလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ႔လို႔တဲ့..
တစ္ေန႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေကာင္မေလးအေၾကာင္းေမးေတာ့ သူမသိဘူးတဲ့..
သူအေျဖကိုၾကာေတာ့ အရမ္းစိတ္တိုသြားတယ္..သူကိုေျပာလိုက္တယ္..
ဘာလို႔နင္မသိရတာလဲလို႔..တကယ္ဆိုရင္အဲဒီအေၾကာင္းအရာကိုသိရမွာေပါလို႔..
သူေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက ေကာင္မေလးန႔ဲပတ္သက္ျပီးသိပ္စိတ္မ၀င္စားတဲ့ပံုစံနဲ..
ေကာင္ေလးရဲ႕စကားအရေကာင္မေလးနဲ႔ကြဲသြားလို႔လည္းသူဘာမွျဖစ္မသြားေတာ့ဘူူးတဲ့..
သူကိုေျပာလိုက္တယ္..နင္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ငါေေတာ္ေတာ္တရားရတယ္လို႔…
စဥ္စားၾကည္႔ေပးပါဦး…သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္ဆို..
ခုခ်ိန္မွာသူတို႔အခ်စ္ေတြကဘယ္ေရာက္သြားလဲ..
အခိိ်န္တိုေလးအတြင္းမွာအခ်စ္ကျပက္ပ်ယ္သြားတာလား…
ဘယ္အရာကိုသူတို႔ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာလဲ..
အခုခ်ိန္မွာနစ္နာမယ္ဆို ေကာင္မေလးဘက္ကၾကည္းဘဲ..ေကာင္ေလးဘက္ကနစ္နာဖို႔မရိွဘူးေလ..
ေကာင္ေလးေတြရဲ႕အခ်စ္ကဘာလဲ…
ေယာက်ၤားေလးေတြရဲ႕အခ်စ္က အဲဒီလိုဘဲအခ်ိန္ႏွင့္အမွ်ေျပာင္းလဲသြားၾကတာလား…
ၾကာလာရင္ရိုးသြားတာလား… ေကာင္မေလးကိုတန္ဖိုးမထားေတာ့တာလား…

So called Professionals

1) Project Manager is a Person who thinks nine women can deliver a baby in One month.

2) Developer is a Person who thinks it will take 18 months to deliver a Baby.

3) Onsite Coordinator is one who thinks single woman can deliver nine babies in one month.

4) Client is the one who doesn't know why he wants a baby.

5) Marketing Manager is a person who thinks he can deliver a baby even if no man and woman are available.

6) Resource Optimization Team thinks they don't need a man or woman; they'll produce a child with zero resources.

7) Documentation Team thinks they don't care whether the child is delivered, they'll just document 9 months.

8) Quality Auditor is the person who is never happy with the PROCESS to Produce a baby.

9) Tester is a person who always tells his wife that this is not the Right baby.

စိတ္ဆႏၵ

အခိ်န္ရတိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ blog ေတြကို ၀င္ဖတ္ျဖစ္တယ္..
သူတို႔ ေတြကို ဖတ္ၿပီးတိုင္း blog ေရးခ်င္လာတယ္ ဒါေပမဲ့ ဘာေရးရမွန္းမသိဘူး..
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရခ်င္တာေတြသာေရးလို႕ အားေပးတယ္..
တစ္ခါတေလမွာ ရင္ထဲမွာရိွတာေတြကို ဖြင့္ဟခ်င္တယ္.. မြန္းၾကပ္မႈေတြ ေျပေပ်ာက္မလားလို႔ေပါ့...