က်မႏွင့္ မေလးရွားခရီးစဥ္မ်ား

အေရာက္အမ်ားဆံုးနဲ႔ သြားတဲ့အေခါက္တိုင္းမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာအမ်ိဳးမ်ိဳးၾကံဳရတဲ့ ႏိုင္ငံက မေလးရွားႏိုင္ငံဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီခဲ့တဲ့ရံုးပိတ္ရက္ကဘဲ မေလးရွားကို ေရာက္ဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာပါတယ္။ အခုတစ္ၾကိမ္နဲ႔ဆိုရင္ မေလးရွားသြားတာ သံုးေခါက္ရိွသြားၿပီ။ သြားတဲ့အေခါက္တိုင္မွာ အေတြ႔အၾကံဳေပါင္မ်ာစြာနဲ႔ စိတ္လႈပ္ရွားစရာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့ရလို႔ အားလံုးဟာ မွတ္မွတ္ရရေတြပါဘဲ။

ပထမအၾကိမ္ခရီးစဥ္

စလံုးမွာ အလုပ္ရတာမၾကာေသးဘူး.. စလုပ္တဲ့အလုပ္မွာ အဆင္မေျပမႈေတြကအမ်ားၾကီးဘဲ။ တေန႔တေန႔ အလုပ္သြားရမွာကိုေတာင္ေၾကာက္ေနတဲ့အထိဘဲ။ ဒီလိုနဲ႔ provision period အတြင္းမွာဘဲ အလုပ္ရွင္က ကိုယ္႔ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကိုမၾကိဳက္တာနဲ႔ အလုပ္ထြက္ဖို႔ စကားေခၚလာတယ္(ထုတ္တယ္လို႔ေျပာရင္လည္း ေျပာလို႔ရတာေပါ့ေလ ဟီးဟီး)။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အဲ့ဒီမွာ လံုဝမလုပ္ခ်င္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဘဲထြက္မယ္ဆိုၿပီး အလုပ္ကေနထြက္လာလိုက္တယ္။ အလုပ္မရမွာေတြ s-pass ကို cancelလုပ္ရမွာေတြဘာမွ မစဥ္းစာခဲ့ဘူ။ မလုပ္ခ်င္တာတစ္ခုဘဲသိတာနဲ႔ စိတ္လိုလက္ရ ထြက္လာလိုက္တယ္။ s-pass ကို cancel လုပ္ၿပီးေရာ social visit နဲ႔ ဆယ့္ေလးရက္ေလာက္ေနၿပီေတာ့ အလုပ္မရေသးတာေၾကာင့္ မေလးရွားကိုသြားဖို႔လုပ္ရတယ္။ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ျပန္ဝင္လို႔မရမွာေၾကာင့္ မသြားေစခ်င္ၾကဘူး။ ကိုယ္ကလည္း အရံႈးနဲ႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည့္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သြာမယ္လိုဆံုးျဖတ္ၿပီး stay ကုန္တဲ့ေန႔မွာဘဲ စလံုးကေနထြက္သြားပါတယ္။ စလံုး Immegration ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။ မေလး Immegration ေရာက္ေတာ့ နည္းနည္းအရစ္ခံရတယ္။ ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပါလဲဆိုၿပီးေပါ့။ ပိုက္ဆံေတြျပလိုက္ေတာ့ ဝင္ခြင့္ရသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ ကြာလာလန္ပူ ဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို ေရာက္သြာခဲ့တယ္။ ပူတူးရိုက္ရြယ္ကားကြင္းေရာက္ေတာ့ ဆင္လိုက္ျပီး လာၾကိဳေပးမဲ့ ဦးေလးကိုေစာင့္ရတယ္။ ကိုယ္ကလည္း တခါမွေရာက္ဖူးတဲ့ ကလားတိုင္ျပည္ဆိုေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ဘဲေပါ။ ကာေပၚကဆင္ျပီ ဦေလးကိုမေတြေတာ့ ဟိုဘက္ေရွာက္လိုက္ ဒီဘက္ေလွ်ာက္လိုက္ေပါ့။ Taxi သမားေတြကလည္း တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ၿပီေခၚတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ဖို႔လုပ္ရတယ္။ အေၾကြကလည္းမရိွတာနဲ႔ ကုဒ္တစ္ဘူးဝယ္ျပီး အေၾကြရေအာင္ၾကံေဆာင္လုိ႔ ဖုန္းေခၚၾကည့္တာေပါ့။ ရိွသမွ်အေၾကြေတြသာကုန္သြာတယ္ ဖုန္းကေခၚလို႔မရဘူး။ အေၾကြထပ္လဲေပးဖို႔ ကုဒ္ေရာင္တဲ့ အေဒၚၾကီးကိုေျပာၾကည့္ေတာ့ လဲမေပးႏိုင္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ စိတ္ညစ္ေနတုန္းဦေလးေရာက္လာလို႔ အဆင္ေျပသြားခဲ့တယ္။ ဦးေလးအိမ္မွာေနတဲ့ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ တေန႔တေန႔ ဘုရားရွစ္ခိုးလိုက္ အဓိ႒ာန္ ပုတီးစိတ္လိုက္နဲ႔ အခ်န္ေတြကုန္တယ္။ ဘယ္ကိုမွလည္းသြားမလည္ခ်င္ဘူးေလ။ တစ္ေယာက္တည္းလည္း သြားမလည္ရဲဘူး။ ဦးေလးကလိုက္ပို႔မယ္ေျပာေတာ့လည္း သြာလည္ဖို႔စိတ္မပါတာနဲ႔ ဘယ္မွမသြားခဲ့ဘူး။ ျပန္ဝင္လို႔မရမွာကိုဘဲ စိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္။ ကိုယ့္လုိဘဲ stay လာေရွာင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စလံုးကို ျပန္ဝင္တာ ေပးမဝင္လို႔ မေလးရွာကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။ ငိုသံပါၾကီးနဲဖုန္ဆက္ၿပီး သူဝင္လို႔မရေၾကာင္းကို ေျပာတယ္။ သူလည္း မေလးရွာကဘဲ ရန္ကုန္ကို ျပန္သြာရတယ္။ သူဝင္လို႔မရဘူးဆိုေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္က်ရင္ေရာ ျပန္ဝင္လို႔ရမွ ရပါမလားဆိုျပီး ပိုၿပီးရင္ပူရတာေပါ့ေလ။မေလးရွာမွာေနတဲ့တစ္ပတ္က တရားစခန္း ဝင္ေနတဲ့အတိုင္းဘဲ။ တေန႔တေန႔ဘုရာရွစ္ခိုးရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ေနၿပီး စလံုးကို ျပန္ဝင္ဖို႔လုပ္တယ္။ ျပန္လာတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္းတစ္လမ္းလံုး ဘုရာစာေတြရြတ္လာလိုက္တာ ဂိ်ဳဟိုးကိုေရာက္လာတယ္။ ဝယ္လာတဲ့ကာလက္မွတ္က ဂိ်ဳဟိုးမွာဂိတ္ဆံုးမယ္ဆိုတာကိုမသိဘူး။ ဂိ်ဳဟိုးလည္းေရာက္ေရာ ဂိတ္ဆံုးလို႔လူေတြဆင္းၾကတယ္။ ဒါကိုဘဲ ကိုယ္က မေလး Immigration ေရာက္တာထင္ျပီး passport ေလးကိုင္ျပီး Immigration ဝင္ဖို႔လူေတြေနာက္ကေနလိုက္ေလွ်ာက္သြာတယ္။ ေတာ္ေတာ္သြားျပီးေရာ စိတ္ထဲမွာ သံသယျဖစ္လာတာနဲ႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ Immigration မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ကားကဂိတ္ဆံုးသြာျပီတဲ့။ ဒါနဲ႔ဘဲ ကားဆီကိုျပန္ေျပရတာေပါ့။ ကားသမားက ခရီးေဆာင္အိပ္ၾကီးကို ေရွ႕မွာယူထာလိုက္ေနၿပီ။ ကားသမားကိုေမးေတာ့ သူတို႔ကားက ဂိတ္ဆံုးသြားျပီး စကၤာပူကိုမသြားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ကိုယ္လည္းဘာလုပ္ရမွန္မသိဘဲ သူကိုရစ္ေနလိုက္ေတာ့ သူလည္းမေနႏိုင္တာနဲ႔ စကၤာပူသြားမဲ့ ကာတစ္စီးေပၚတင္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မေလး Immigration ကိုေက်ာ္လို႔ စကၤာပူ Immigration ကိုေရာက္လာပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ၾကီကလည္း စလံုးအိမ္မွာက်န္ခဲ့ေတာ့ booking လက္မွတ္ေလးလုပ္ခိုင္းျပီးယူလာတယ္။ ပိုျပီးအဆင္ေျပေအာင္ဆိုျပီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက form ေတြကို download လုပ္ျပီးအဆင္သင့္ျဖည့္လာၿပီး Immigration ေရာက္ေတာ့ ဘာလုပ္ဖို႔ျပန္ဝင္မွာလည္းေမးေတာ့ ေက်ာင္းတက္မွာဆိုျပီး ေက်ာင္းေရွာက္ဖို႔ form ေတြျပလိုက္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာျခဴျခဴဘဲ တစ္လေနထိုင္ခြင့္တံုးထုေပးလိုက္တယ္။ စကၤာပူထဲလည္းေရာက္ေရာ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာကို ျပန္ေရာက္သလိုခံစားရတယ္။ ဘုရားကု ကုထားတာလည္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။ စလံုးကေနမထြက္ခင္မွာ clementi ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ဘုန္းဘုန္းကို စာရင္းေပးထားတယ္။ ျပန္လာကိုလာရမယ္ဆိုျပီးေပါ့။ ဒါကေတာ့ ပထမဆံုးမေလးရွာအေတြ႔အၾကံဳမ်ာျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယအၾကိမ္ခရီးစဥ္

အလုပ္ရၿပီးလို႔မၾကာဘူး မေလးရွားကိုထပ္သြာဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္ပါတယ္။ clementi ေက်ာင္းမွဘုန္းဘုန္းက မေလးရွာကိုသြာစရာရိွလို႔ ကိုယ္ေတြအဖြဲ႔ေတြတစ္ဖြဲ႔လုံးကို အလည္လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚတာေၾကာင့္ အဖြဲ႔လုိက္ၾကီးဘဲ မေလးရွာကို ရထာၾကီးစီလို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးသြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ အလုပ္ရျပီးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဘာမွအပူအပင္မရိွဘဲ မေလးရွာခရီစဥ္က လွပလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ေသာၾကာေန႔ရထားနဲ႔ထြက္သြားၿပီး စေနေန႔ေရာက္ေတာ့ ပထမဆံုး ပူခၽြန္းမွာရိွတဲ့ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းကိုသြာတယ္။ အဲဒီေန႔မွာဘဲ Genting highland ကိုသြားလည္ခဲ့တယ္။ေတာင္ေပၚကို sky-bus စီးၿပီးသြားရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ေတာင္ေပၚမွာအရမ္းေအးတာဘဲ။ ႏွင္းေတြက အရမ္းက်ေနေတာ့ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္တာနဲ႔ အေႏြးထည္တစ္ထည္ ဝယ္ဝတ္လိုက္ရတယ္။ ေတာင္ေပၚကျပန္ဆင္းေတာ့ အဲဒီအနားမွာရိွတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုကိုဝင္ခဲ့တယ္။ ညေနဘက္မွာ ပူခၽြန္းနားမွာရိွတဲ့ shopping center နားမွာဘဲ ေစ်းေလွ်ာက္ဝယ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေန႔ဆြမ္းကပ္လွဴခဲ့ၾကတယ္။ ေန႔လည္ခင္မွာ KL tower နဲ႔ Twin tower ကိုသြာလည္ခဲ့ၾကတယ္။ ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ ကားနဲ စလံုးကိုျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ခရီးစဥ္တစ္ခုျဖစ္ျပီး အမွတ္တရလည္းျဖစ္ပါတယ္။

တတိယအၾကိမ္ခရီးစဥ္

ဒီအၾကိမ္ခရီးစဥ္ကလည္း အရင္အၾကိမ္မ်ားနဲ႔မတူဘဲ အေတြ႔အၾကံဳက ေနာက္တမ်ိဳး ဆန္းသစ္လို႔ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ညီမေလး ဒီမွာအလုပ္လာရွာတာ အလုပ္ကရွာလို႔မရဘူး။ စီးပြားေရးအေျခအေနက မေကာင္းတာကလည္း ပါတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ေပးလိုက္တာ ေက်ာင္းကလည္း student pass ကို တစ္ပတ္အတြင္း က်မယ္လို႔ေျပာေတာ့ ယံုစားမိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ႏွစ္ပတ္ေနလို႔လည္းမက်ေတာ့ ေက်ာင္းက ICA ကိုသြာတိုးၾကည့္တဲ့ သူတို႔စာထုတ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ေစာင့္ၾကည့္ေနရတာေပါ့။ ICA ကိုသြာတိုးၾကည့္ေတာ့လည္း မရေတာ့ မေလးရွားကိုသြာဖို႔ ဗီဇာလုပ္ရတယ္။ ရက္ကလည္း သိပ္မက်န္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဗီဇာကိုအျမန္ေၾကးေပးၿပီးလုပ္တာ တစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ေတာင္ေပးရတယ္။ သူတို႔ကလည္း ရမယ္လို႔ေျပာေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲေစာင့္ေနမိတာေပါ့။ ဗီဇာရမဲ့ေန႔မွာသြာယူေတာ့ ဗီဇာကမရပါဘူးဆိုၿပီးပိုက္ဆံျပန္ေပးတယ္။ လူလည္းဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ကလည္း ေလယာဥ္လက္မွတ္ကရဖို႔မလြယ္ဘူး။ ဒါနဲ႔သူတို႔ကအၾကံေပးတယ္။ Twas Immigration ဘက္ကဝင္ျပီး Immigration ေရာက္မွ arrival visa လုပ္လို႔ရတယ္တဲ့။ ပိုက္ဆံေတာ့အမ်ားၾကီးေပးရတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီညမွာဘဲ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလည္း မေလးရွားကိုသြာမွာဆိုေတာ့ သူနဲ႔လိုက္သြားရင္ အေဖာ္ရတယ္ဆိုျပီး ညတြင္ခ်င္းဘဲသြာဖို႔လုပ္တယ္။ ဗီဇာမပါဘဲသြားရမွာကေတာ့ စြန္႔စားမႈလို႔ဘဲဆိုရမွာဘဲ။ ဝင္လို႔မရခဲ့ရင္ဆိုတဲ့အေတြးကလည္း ရင္ကိုပူေလာင္ေစပါတယ္။ ဒါနဲလမ္းမွာ ဘုရာစာ ရြတ္သြာမယ္ဆိုျပီးလုပ္ေတာ့ အျမဲတမ္းရြတ္ေနတဲ့ ေမတာသုတ္က ဘယ္လိုမွ အစေဖာ္လို႔မရေအာင္ ျဖစ္သြာေတာ့ စိတ္ကိုတည္ျငိမ္ေတာင္ၾကိဳးစားျပီး ျပန္စဥ္စားရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ စလံုး Immigration ကိုျဖတ္လို႔ မေလး Immigration ကိုေရာက္ေတာ့ officer ေတြရဲ႕အခန္းထဲကိုဝင္ျပီး arrival visa လုပ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေျပာတာေပါ့။ ညီမေလးကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး ကိုယ္ကဘဲေနာက္ကေန အားလံုးေျပာေပးရတာေပါ့။ ဘာသြာလုပ္မွာလဲ sponser လုပ္မဲ့သူရိွလားဆိုျပီးေမးတာေပါ့။ ဆင္းျမန္မာ ကေပးလိုက္တဲ့ မေလးရွာ ႏိုင္ငံသာရဲ႕ IC ရယ္၊ ကြာလာလန္ပူ-ရန္ကုန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ booking ရယ္ျပလိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပါလည္းဆိုျပီးေမးပါတယ္။ ပါလာတဲ့ အေမာင့္ကိုေျပာလိုက္ေတာ့ visa ဖိုး Malaysia Ringgit 331 ေပးရမယ္တဲ့။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေလ no choice ဆိုေတာ့ ေပးရမွာေပါ့ visa လုပ္ေပးတာဘဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။ ဒါေတာင္တံုးထုတဲ့ေနရာက ေလယာဥ္လက္မွတ္ booking ၾကီးမို႔လို႔ရစ္ေနတုန္း တျခား officer တစ္ေယာက္က special pass နဲ႔ဝင္တာလို႔လွမ္းေျပာမွ ဘာမွမရစ္ေတာ့ဘဲ မေလး Immigration ကို ေအာင္ျမင္စြာျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့တယ္။ စလံုးကေနစီးလာတဲကားက Immigration ဝင္ေနတာၾကာတဲ့အတြက္ မေစာင့္ဘဲထြက္သြာခဲ့တာေၾကာင့္ ကြာလာလန္ပူ ကိုသြာမဲ့တစ္ျခား ကာတစ္စီးကို တားစီျပီ ကြာလာလန္ပူဆိုတဲ့ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကို မနက္ေလးနာရီေလာက္ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္ရိွသြားပါတယ္။ ရင္ေမားစရာေကာင္းတဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုအေနနဲ႔ မွတ္မွတ္ရရရိွေနဦးမွာပါ။

ေနာက္ထပ္ဘယ္လိုအေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ မေလးရွားကိုထပ္သြာရဦးမလဲဆိုတာကို ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္. ......