စာပန္းအိမ္မွ အမွတ္တရ ေန႔ရက္မ်ား

ျပင္ဦးလြင္မွာ အေပါမ်ားဆံုးအရာေတြက အေဆာင္ေတြလို႔လညး္ ေျပာလို႔ရတယ္။( ျပီးေတာ့ စိမ္းစိမ္းနဲ႔ အေကာင္ေတြလည္းေပါတယ္) နာမည္ၾကီးတဲ့ အေဆာင္ေတြကေတာ့ အနည္းစုေပါ့။ စိုးစံ၊ စာပန္းအိမ္ အေဆာင္ဆိုရင္ မသိတဲ့သူ ရွားပါတယ္။ ထုိႏွစ္ခုရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ကို အနည္းငယ္ရွင္းျပပါမယ္။
စိုးစံ
အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ဗိုလ္မွဴးေမာင္လတ္။ သူကေတာ့ သူ႔တပည့္ေတြကို စစ္တပ္စည္းကမ္းလို အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ အရာရာကို စစ္စည္းကမ္းလိုဘဲ အတိအက်ၾကီးလုပ္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြမေနႏိုင္ၾကေတာ့ အေဆာင္ကေန ထြက္ေျပးၾကတယ္။ စည္းကမ္းအရမ္းၾကပ္တယ္လို႔ နာမည္ၾကီးတဲ့အေဆာင္ပါ။ စည္းကမ္းၾကီးသလုိ ေအာင္ခ်က္လညး္ေကာင္းတဲ့ အေဆာင္တစ္ခုပါ။
စာပန္းအိမ္
အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ေဒါက္တာေက်ာ္ေဇာ။ သူကေတာ့ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့အတိုင္း သူ႔တပည့္ေတြကို ဂရုနာနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြအားလံုးက ေဒါက္တာကို အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ စည္းကမ္းက စိုးစံေလာက္အရမ္းၾကီးမၾကပ္ဘဲ စည္းကမ္း ရိွတဲ့အေဆာင္တစ္ခုပါ။ အစားအေသာက္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ စာပန္းအိမ္က ပိုေကာင္းတယ္လို႔ အားလုံးကေျပာၾကပါတယ္။ ေအာင္ခ်က္အေနနဲ႔ကေတာ့ စိုးစံနဲ႔ အျပိဳင္အဆိုင္ပါဘဲ။ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူး ဘယ္သူမ်ားလဲဆိုတာ ျပိဳင္ေနတဲ့ အေဆာင္ႏွစ္ခုလို႔လည္း ေျပာလိုရပါတယ္။
ဆယ္တန္းတက္မဲ့ႏွစ္မွာ အေဆာင္ေနခ်င္တဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္ စာပန္းအိမ္တက္မယ္လို႔ ပူစာမႈနဲ႔ စာပန္းအိမ္ဆိုတဲ့ အေဆာင္ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္တရ ေတြထဲက အမွတ္ရစရာေန႔ရက္ေတြပါဘဲ။ အေဆာင္မွာေနခိုက္အခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေတြ၊ အမွတ္တရေတြ ဘာမွမရိွသလိုဘဲ။ အခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အရာအားလံုးက အမွတ္တရေတအျပည့္နဲ႔ပါ။
ပထမဆံုးအေဆာင္ကို စေရာက္တဲ့ေန႔
အေဆာင္ဝင္ရမဲ့ပထမဆံုးေနမွာ အေမနဲ႔ အေဒၚေတြကလိုက္ပို႔ မႈနဲ႔ စာပန္းအိမ္(ဇီဇဝါေဆာင္)ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ လိုက္ပို႔ၾကတဲ့ အေမတို႔လည္းျပန္သြားေရာ ဝမ္းနည္းတာနဲ႔ ငိုမိခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရာက္ေနျပီးၾကတဲ့အေဆာင္သူတခ်ိဳ႕နဲ အေဆာင္မႈးက ဝိုင္းေမးၾကတယ္။ ဘယ္ျမိဳ႕ကလာတာလဲတဲ့။ အေဝၾကီးကလာတက္လို႔လားတဲ့။ “ဒီျမိဳကဘဲ လာတတ္တာလို႔” ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အားလံုးက ေကာင္ခ်ီးေပးၾကတယ္။ အားလံုးက အေဝၾကီးက လာၾကတာ သမီးကအနီးဆံုးလူဘဲလို႔ အေဆာင္မႈကေတာ့ အားေပးပါတယ္။
အေဆာင္ရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ေတြက တဆိတ္မ်ားလြန္းတယ္လို႔ေျပာရမလားဘဲ။ မနက္(ရ)နာရီ ကေန ညေန (၆)နာရီအထိကို စာသင္ခ်န္ကဆက္တိုက္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်န္ (၁)နာရီဘဲ နားတယ္။ ထမင္းစားခ်န္တစ္နာရီအတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးခ်င္ရင္ ေရခ်ိဳးၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕က ေရးခ်ိဳးရင္ ထမင္းမစားရဘူး၊ ထမင္းစားရင္ေရမခ်ိဳးရဘူး။ တစ္နာရီအတြင္းမွာ စာသင္တဲ့အေဆာင္ကို လမ္ေလွ်ာက္သြားရတဲ့အသြား၊အျပန္အခ်ိန္ ဆယ္မိနစ္လည္း ပါေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္ကသိပ္မရဘူး။ အိေဝျဖိဳးတို႔ကေတာ့ ဘယ္ရမလဲ ႏွစ္ခုလံုးကို တစ္နာရီအတြင္းအျပီးလုပ္တယ္။ အေဆာင္မွရခဲ့တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီႏွစ္ခုက အရမ္းျမန္တယ္။ အေဆာင္ေၾကာင့္ ေကာ္ဖီၾကိဳက္တတ္တဲ့ အက်င့္လည္းရခဲ့တယ္။ မေသာက္လို႔လည္းမရဘူးေလ။ စာသင္ေနတုန္း အတန္းထဲမွာ အိမ္ငိုက္လို႔ အခန္းမွာေဘးကေစာင့္ေနတဲ့ ဆရာမေလးေတြက report တင္လိုက္ရင္ ၾကိမ္လံုးစာ မိျပီသာမွတ္။ တခါတေလ အိပ္ငိုက္ရင္ သို႔မဟုတ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ဖို႔အခ်ိန္မရရင္ ေကာ္ဖီမစ္ထုတ္ကို ဒီအတိုင္းေမာ့ၿပီးစားလိုက္တယ္။ အနည္းဆံုး အိိပ္ငိုက္ေတာ့ေျပသြားတာဘဲ။
အေဆာင္မွာ ေန႔စဥ္တစ္ေန႔လံုးစာေတြသင္တယ္။ စာသင္ခ်ိန္မ်ားတာလည္းမေျပာနဲ႔ တစ္ဘာသာကို အနည္းဆံုးႏွစ္ေယာက္သင္ျပီး အခ်ိန္ေတြကလည္းေန႔တိုင္းလိုလိုပါတယ္။ တေနကုန္သင္တဲ့စာေတြကို ညဘက္ ထမင္းစာခ်ိန္ျပီးတာနဲ႔ study time မွာအကုန္ျပန္က်က္ရတယ္။ မက်က္ခ်င္လို႔လည္းမရဘူး ေနာက္ေန႔မွာ Tutorial ေျဖလုိ႔ မေအာင္ရင္ တစ္ဘာသာကို ၾကိမ္ဒဏ္တစ္ခ်က္။ ညေနဘက္ ေဒါက္တာေက်ာ္ေဇာ(သူက Bio သင္တယ္။ သူ႔ကို တပည့္ေတြကခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေဒါက္ေက်ာ္လို႔သူ႔ ေနာက္ကြယ္မွာေခၚၾကတယ္္) အခ်ိန္ၿပီးလို႔ ကေလးေတြဇတ္လမ္းစမယ္ဆိုရင္ ရင္ခုန္ရၿပီသာမွတ္။ Tutorial က်တဲ့သူေတြကို နာမည္ေခၚျပီး stage ေပၚတက္ခိုင္ျပီး ထမိန္ကို ဒူးအထက္လွန္ခိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ၾကိမ္နဲ႔ အားကုန္လႊဲျပီးရိုက္ေတာ့တာဘဲ။ ရိုက္ျပီးတာနဲ႔ အရိႈးရာၾကီးက မည္းေနတာ။ ဒဏ္ေက်လိမ္းေဆး မလိမ္းဘဲထားလိုက္္ရင္ တသက္လံုးအတြက္ အမွတ္တရ အရာေလးေတြထင္သြားမယ္။ တစ္ေန႔မွာ သံုးဘာသာက်လို႔ကေတာ့ ေသျပီဆရာဘဲ။ ေနာက္ပိုင္း ေဒါက္တာလည္းမရိုက္ႏုိင္လို႔ထင္တယ္။ တစ္ဘာသာက်ရင္ ထိုင္ထတစ္ရာ လုပ္ခိုင္းတယ္။ သံုးေလးဘာသာက်လို႔ကေတာ့ အေဆာင္ေလွခါးကို ေလးဘက္ေထာက္တက္ရျပီသာမွတ္္။ ေခ်ေထာက္ေတြက ကြေနျပီး ရိုးရိုးမတက္ႏိုင္ေတာ့လို႔။
အေဆာင္မွာေနရတဲ့ ေတြ႔အၾကံဳကလည္း စံုေနတာဘဲ။ အခန္ထဲမွာ သူမ်ာပစၥည္း ယူတတ္တဲ့ တစ္ေယာက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ျပစ္မွတ္ေတြကို အမ်ားဆံုးခံရတာ ကိုယ္ဘဲ။ အျမဲတမ္း ဟိုဟာေပ်ာက္လိုက္ ဒါေပ်ာက္လိုက္နဲ႔။ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲဆိုတာက ေဗဒင္ေမးဖို႔မလိုဘူးေလ။ ဟီးဟီး သူဆီကေနျပန္ခိုးဖူးတဲ့ ပစၥည္းေလးေတာ့ရိွတယ္။ EVA ေလ။ ကိုယ္မွာလည္းမရိွ ျပန္ဝယ္ဖို႔ကလည္း အလြယ္တကူမရႏိုင္ေတာ့ သူမရိွတုန္းသူဆီကေန ျပန္ခိုးလုိက္တယ္။ အားလံုးေတာ့ျပန္မယူပါဘူး။ တခိ်ဳ႕တဝက္ကို သူသံုးဖို႔ထားေပးခဲ့လိုက္တယ္။ :P
တစ္ႏွစ္လံုးမွာေက်ာင္တက္ရတဲ့ေန႔ဆိုတာခပ္ရွားရွားရယ္။ ေက်ာင္ဆိုတာကဟန္ျပဘဲတက္ရတာကိုး။ ေက်ာင္တက္ရတဲ့ေန႔ဆိုသိပ္ေပ်ာ္တာ။ တစ္ေနကုန္ ေက်ာင္းမွာ အိပ္လိုက္၊ မုန္႔စားလိုက္နဲ႔ စာမသင္ရဘူး။ ေက်ာင္းကျပန္လာျပီဆိုရင္ေတာ့ အေဆာင္မွာစာသင္ခ်ိန္က ပံုမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
အေဆာင္မွာေနတဲ့ အကိ်ဳးေက်းဇူးအေနနဲ႔ လူတိုင္သိပ္ျပီးမရတဲ့ ဂုဏ္ထူးကိုရတဲ့အတြက္ အရမ္းေက်နပ္မိပါတယ္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးၾကိဳစားခဲ့ရတဲ့အတြက္ ရခဲ့တဲ့အသီးအပြင့္ေတြပါ။ အေဆာင္မွာခင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးကို သတိရမိတယ္။ အေဆာင္ျပန္လာ ျပီးကတည္းက သူတို႔လည္းသူတို႔ၿမိဳ႕ေတြကို ျပန္သြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားတယ္။ တခိ်ဳ႕လည္း အိမ္ေထာင္ေတြက်ေနျပီေလ။
သတိရပါတယ္သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ….သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ဒီ post ေလးဖတ္မိျပီး ဆက္သြယ္လာခဲ့ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ ဝမ္းသာမိမွာပါ…..